مولتیپل اسکلروزیس چیست؟ علت، علائم و نحوه تشخیص و درمان ام اس

مولتیپل اسکلروزیس چیست؟ علت، علائم و نحوه تشخیص و درمان ام اس

مولتیپل اسکلروزیس (MS) یک بیماری بالقوه ناتوان کننده مغز و نخاع (سیستم عصبی مرکزی) است. در بیماری ام اس ، سیستم ایمنی به غلاف محافظ (میلین) که رشته های عصبی را می پوشاند حمله می کند و باعث ایجاد مشکلات ارتباطی بین مغز و بقیه بدن می شود. در نهایت، این بیماری می تواند باعث آسیب دائمی یا زوال اعصاب شود.

علائم و نشانه های ام اس بسیار متفاوت است و به میزان آسیب عصبی و اینکه کدام اعصاب تحت تأثیر قرار می گیرند بستگی دارد. برخی از افراد مبتلا به ام اس شدید ممکن است توانایی راه رفتن مستقل را از  دست بدهند، در حالی که برخی دیگر ممکن است دوره های طولانی بهبودی را بدون هیچ علامت جدیدی تجربه کنند.

هیچ درمانی برای مولتیپل اسکلروزیس وجود ندارد. با این حال، درمان‌ها می‌توانند به تسریع بهبودی پس از حملات، اصلاح دوره بیماری و مدیریت علائم کمک کنند.

  • چنانچه دچار بیماری ام اس هستید یا سالمندی دارید که با این بیماری دست و پنجه نرم می کند، برای انجام کارهای شخصی خود می توانید از شرکت خدماتی و پرستاری شکوفایی کمک بگیرید. شما می توانید خریدهای خود، درست کردن غذا، انجام کارهای شخصی و غیره خود را به ما بسپارید.

بیشتر بخوانید: سلامت جسمی و روانی در سالمندان

مولتیپل اسکلروزیس چیست؟ علت، علائم و نحوه تشخیص و درمان ام اسعلائم مولتیپل اسکلروزیس (MS)

علائم و نشانه‌های مولتیپل اسکلروزیس (MS( ممکن است از فردی به فرد دیگر و در طول دوره بیماری بسته به محل رشته‌های عصبی آسیب‌دیده بسیار متفاوت باشد. علائم اغلب بر حرکت تأثیر می گذارد  که از این بین می توان به موارد زیر اشاره کرد:

  • بی حسی یا ضعف در یک یا چند اندام که معمولاً در یک طرف بدن شما در یک زمان رخ می دهد، یا پاها و تنه شما
  • احساس شوک الکتریکی که با حرکات خاص گردن، به ویژه خم شدن گردن به جلو (نشانه Lhermitte) رخ می دهد.
  • لرزش، عدم هماهنگی یا راه رفتن ناپایدار

مشکلات بینایی نیز رایج هستند، که از این بین می توان به موارد زیر اشاره کرد:

  • از دست دادن جزئی یا کامل بینایی، معمولاً در یک چشم در یک زمان، اغلب با درد در حین حرکت چشم
  • دوبینی طولانی مدت
  • تاری دید

علائم مولتیپل اسکلروزیس ممکن است شامل موارد زیر نیز باشد:

  • لکنت زبان
  • خستگی
  • سرگیجه
  • سوزن سوزن شدن یا درد در قسمت هایی از بدن شما
  • مشکلات در عملکرد جنسی، روده و مثانه

علائم مولتیپل اسکلروزیس (MS)چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟

در صورت مشاهده هر یک از علائم بالا به دلایل نامعلوم به پزشک مراجعه کنید.

دوره بیماری ام اس

اکثر افراد مبتلا به ام اس یک دوره بیماری عود کننده-فروکش کننده دارند. آنها دوره‌هایی از علائم جدید یا عود را تجربه می‌کنند که طی روزها یا هفته‌ها ایجاد می‌شوند و معمولاً به طور جزئی یا کامل بهبود می‌یابند. این عودها با دوره‌های آرام بهبودی بیماری همراه می‌شوند که می‌تواند ماه‌ها یا حتی سال‌ها طول بکشد.

افزایش جزئی دمای بدن می تواند به طور موقت علائم و نشانه های ام اس را بدتر کند ، اما این موارد عود بیماری در نظر گرفته نمی شوند.

حداقل 50 درصد از مبتلایان به ام اس عود کننده-فروکش کننده، در نهایت طی 10 تا 20 سال از شروع بیماری، پیشرفت ثابتی از علائم، با/ بدون دوره های بهبودی را تجربه می کنند. این به عنوان ام اس پیشرونده ثانویه شناخته می شود .

بدتر شدن علائم معمولاً شامل مشکلات حرکتی و راه رفتن است. میزان پیشرفت بیماری در افراد مبتلا به ام اس پیشرونده ثانویه بسیار متفاوت است .

برخی از افراد مبتلا به ام اس شروع تدریجی و پیشرفت مداوم علائم و نشانه ها را بدون هیچ گونه عود تجربه می کنند که به عنوان ام اس پیشرونده اولیه شناخته می شود.

علل مولتیپل اسکلروزیس (MS)

علت مولتیپل اسکلروزیس ناشناخته است. این یک بیماری خود ایمنی در نظر گرفته می شود که در آن سیستم ایمنی بدن به بافت های خود حمله می کند. در مورد ام اس ، این نقص سیستم ایمنی، ماده چربی را که فیبرهای عصبی مغز و نخاع (میلین) را می پوشاند و از آن محافظت می کند، از بین می برد.

میلین را می توان با پوشش عایق روی سیم های برق مقایسه کرد. هنگامی که میلین محافظ آسیب می بیند و فیبر عصبی در معرض دید قرار می گیرد، ممکن است پیام هایی که در طول آن رشته عصبی حرکت می کنند کند یا مسدود شوند.

مشخص نیست که چرا ام اس در برخی افراد ایجاد می شود و در برخی دیگر نه. به نظر می رسد ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی مسئول این امر باشد.

عوامل خطر ام اس

این عوامل ممکن است خطر ابتلا به مولتیپل اسکلروزیس را افزایش دهند:

عوامل خطر ام اسسن:  ام اس ممکن است در هر سنی رخ دهد، اما شروع آن معمولا در حدود 20 و 40 سالگی رخ می دهد. با این حال، افراد جوان و مسن می توانند تحت تأثیر قرار گیرند.

رابطه ی جنسی: زنان بیش از دو تا سه برابر بیشتر از مردان در معرض ابتلا به ام اس عود کننده و فروکش کننده هستند .

سابقه خانوادگی: اگر یکی از والدین یا خواهر و برادر شما مبتلا به ام اس باشد، شما در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به این بیماری هستید.

 عفونت های خاص: ویروس های مختلفی با ام اس مرتبط شده اند ، از جمله اپشتین بار، ویروسی که باعث مونونوکلئوز عفونی می شود.

 نژاد: افراد سفید پوست، به ویژه آنهایی که تبار اروپای شمالی هستند، در معرض بالاترین خطر ابتلا به ام اس هستند. افراد آسیایی، آفریقایی یا بومی آمریکایی کمترین خطر را دارند.

 اقلیم: ام اس در کشورهای دارای آب و هوای معتدل، از جمله کانادا، شمال ایالات متحده، نیوزیلند، جنوب شرقی استرالیا و اروپا بسیار شایع تر است.

  ویتامین D: داشتن سطوح پایین ویتامین D و قرار گرفتن کم در معرض نور خورشید با خطر بیشتر ام اس مرتبط است.

 برخی بیماری های خود ایمنی: در صورت داشتن سایر اختلالات خودایمنی مانند بیماری تیروئید، کم خونی خطرناک، پسوریازیس، دیابت نوع 1 یا بیماری التهابی روده، خطر ابتلا به ام اس کمی بیشتر است.

سیگار کشیدن: سیگاری‌هایی که یک رویداد اولیه از علائمی را تجربه می‌کنند که ممکن است نشانه ام‌اس باشد، بیشتر از غیرسیگاری‌ها به یک رویداد دوم مبتلا می‌شوند که تأییدکننده ام‌اس عودکننده و فروکش‌کننده است.

عوارض مولتیپل اسکلروزیس (MS)

افراد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس نیز ممکن است دچار موارد زیر شوند:

  • سفتی یا اسپاسم عضلانی
  • فلج، به طور معمول در پاها
  • مشکلات مثانه، روده یا عملکرد جنسی
  • تغییرات ذهنی، مانند فراموشی یا نوسانات خلقی
  • افسردگی
  • صرع

نحوه تشخیص ام اس

هیچ آزمایش خاصی برای ام اس وجود ندارد. در عوض، تشخیص مولتیپل اسکلروزیس اغلب به رد سایر شرایطی که ممکن است علائم و نشانه‌های مشابهی را ایجاد کنند، متکی است که به عنوان تشخیص افتراقی شناخته می‌شود.

پزشک شما احتمالاً با یک سابقه پزشکی و معاینه کامل شروع می کند.

سپس پزشک ممکن است موارد زیر را توصیه کند:

آزمایش خون: برای کمک به رد سایر بیماری های با علائم مشابه ام اس آزمایش‌هایی برای بررسی نشانگرهای زیستی خاص مرتبط با ام‌اس در حال حاضر در دست توسعه هستند و ممکن است به تشخیص این بیماری نیز کمک کنند.

 تپ ستون فقرات (پنکسیون کمری): که در آن نمونه کوچکی از مایع مغزی نخاعی برای تجزیه و تحلیل آزمایشگاهی از کانال نخاعی شما خارج می شود. این نمونه می تواند ناهنجاری هایی را در آنتی بادی های مرتبط با ام اس نشان دهد . ضربه زدن به ستون فقرات همچنین می تواند به رد عفونت و سایر شرایط با علائمی شبیه ام اس کمک کند.

 MRI: که می تواند مناطقی از ام اس (ضایعات) را در مغز و نخاع شما آشکار کند. ممکن است برای برجسته کردن ضایعاتی که نشان می دهد بیماری شما در مرحله فعال است، یک ماده حاجب به صورت داخل وریدی تزریق شود.

 تست‌های پتانسیل برانگیخته: که سیگنال‌های الکتریکی تولید شده توسط سیستم عصبی شما را در پاسخ به محرک‌ها ثبت می‌کنند. یک آزمایش پتانسیل برانگیخته ممکن است از محرک های بصری یا محرک های الکتریکی استفاده کند. در این تست ها، شما یک الگوی دیداری متحرک را تماشا می کنید، یا تکانه های الکتریکی کوتاهی به اعصاب پاها یا بازوهای شما اعمال می شود. الکترودها سرعت حرکت اطلاعات در مسیرهای عصبی شما را اندازه گیری می کنند.

در اکثر افراد مبتلا به ام اس عود کننده-فروکش کننده ، تشخیص نسبتاً ساده و بر اساس الگوی علائم منطبق با بیماری است و با اسکن های تصویربرداری مغزی مانند MRI تأیید می شود.

تشخیص ام اس در افرادی که علائم غیر معمول یا بیماری پیشرونده دارند، می تواند دشوارتر باشد. در این موارد، آزمایشات بیشتر با تجزیه و تحلیل مایع نخاعی، پتانسیل های برانگیخته و تصویربرداری اضافی ممکن است مورد نیاز باشد.

MRI مغز: MRI مغز اغلب برای کمک به تشخیص مولتیپل اسکلروزیس استفاده می شود.

رفتار مولتیپل اسکلروزیس (MS)

هیچ درمانی برای مولتیپل اسکلروزیس وجود ندارد. درمان معمولاً بر تسریع بهبودی پس از حملات، کند کردن پیشرفت بیماری و مدیریت علائم ام اس متمرکز است. برخی از افراد چنان علائم خفیفی دارند که نیازی به درمان ندارند.

درمان حملات مولتیپل اسکلروزیس (MS)

کورتیکواستروئیدها مانند پردنیزون خوراکی و متیل پردنیزولون وریدی برای کاهش التهاب عصبی تجویز می شوند. عوارض جانبی ممکن است شامل بی خوابی، افزایش فشار خون، افزایش سطح گلوکز خون، نوسانات خلقی و احتباس مایعات باشد.

قسمت مایع بخشی از خون شما (پلاسما) برداشته شده و از سلول های خونی شما جدا می شود. سپس سلول های خونی با یک محلول پروتئینی (آلبومین) مخلوط می شوند و به بدن شما بازگردانده می شوند. اگر علائم شما جدید، شدید و به استروئیدها پاسخ نداده باشد، ممکن است از تعویض پلاسما استفاده شود.

درمان هایی برای جلوگیری از پیشرفت ام اس

برای ام اس پیشرونده اولیه ، اکرووس اوکرلیزوماب – Ocrevus Ocrelizumab  تنها درمان اصلاح کننده بیماری مورد تایید FDA است. احتمال پیشرفت افرادی که این درمان را دریافت می کنند نسبت به کسانی که درمان نشده اند کمی کمتر است.

برای ام اس عودکننده و بهبود دهنده ، چندین درمان اصلاح کننده بیماری در دسترس است.

بیشتر پاسخ ایمنی مرتبط با ام اس در مراحل اولیه بیماری رخ می دهد. درمان تهاجمی با این داروها در اسرع وقت می تواند میزان عود را کاهش دهد، شکل گیری ضایعات جدید را کاهش دهد و به طور بالقوه خطر آتروفی مغز و تجمع ناتوانی را کاهش دهد.

بسیاری از درمان‌های اصلاح‌کننده بیماری که برای درمان ام‌اس استفاده می‌شوند، خطرات سلامتی قابل‌توجهی دارند. انتخاب درمان مناسب برای شما بستگی به بررسی دقیق عوامل زیادی دارد، که از این بین می توان به طول مدت و شدت بیماری، اثربخشی درمان‌های قبلی ام‌اس، سایر مسائل بهداشتی، هزینه و وضعیت فرزندآوری اشاره کرد.

گزینه های درمانی برای ام اس عود کننده و فروکش کننده شامل داروهای تزریقی و خوراکی است.

درمان های تزریقی عبارتند از:

 داروهای اینترفرون بتا: این داروها از رایج ترین داروهایی هستند که برای درمان ام اس تجویز می شوند. آنها زیر پوست یا داخل ماهیچه تزریق می شوند و می توانند دفعات و شدت عود را کاهش دهند.

عوارض جانبی اینترفرون ها ممکن است شامل علائم شبه آنفولانزا و واکنش های محل تزریق باشد.

 برای نظارت بر آنزیم های کبدی خود به آزمایش خون نیاز دارید زیرا آسیب کبدی یکی از عوارض جانبی احتمالی استفاده از اینترفرون است. افرادی که اینترفرون مصرف می کنند ممکن است آنتی بادی های خنثی کننده ای تولید کنند که می تواند اثربخشی دارو را کاهش دهد.

گلاتیرامر استات (کوپاکسون، گلاتوپا): این دارو ممکن است به جلوگیری از حمله سیستم ایمنی بدن شما به میلین کمک کند و باید زیر پوست تزریق شود. عوارض جانبی ممکن است شامل تحریک پوست در محل تزریق باشد.

درمان های خوراکی عبارتند از:

 فینگولیمود (گیلنیا): این داروی خوراکی یک بار در روز میزان عود را کاهش می دهد.

شما باید ضربان قلب و فشار خون خود را به مدت شش ساعت پس از اولین دوز کنترل کنید زیرا ممکن است ضربان قلب شما کند شود. سایر عوارض جانبی عبارتند از عفونت های نادر جدی، سردرد، فشار خون بالا و تاری دید.

 دی متیل فومارات (Tecfidera): این داروی خوراکی دو بار در روز می تواند عود را کاهش دهد. عوارض جانبی ممکن است شامل گرگرفتگی، اسهال، حالت تهوع و کاهش تعداد گلبول های سفید خون باشد. این دارو به نظارت منظم آزمایش خون نیاز دارد.

 دیروکسیمل فومارات (Vumerity): این کپسول دو بار در روز شبیه دی متیل فومارات است اما معمولاً عوارض جانبی کمتری ایجاد می کند. برای درمان اشکال عودکننده ام اس تایید شده است.

تری فلونوماید (Aubagio): این داروی خوراکی یک بار در روز می تواند میزان عود را کاهش دهد. تری فلونوماید می تواند باعث آسیب کبدی، ریزش مو و سایر عوارض جانبی شود. مصرف این دارو در مردان و زنان با نقص مادرزادی همراه است. بنابراین، هنگام مصرف این دارو و تا دو سال پس از آن، از بارداری جلوگیری کنید. زوج هایی که تمایل به باردار شدن دارند باید با پزشک خود در مورد راه های دفع سریع دارو از بدن صحبت کنند. این دارو به نظارت منظم آزمایش خون نیاز دارد.

  Siponimod (Mayzent) تحقیقات نشان می دهد که این داروی خوراکی یک بار در روز می تواند میزان عود را کاهش دهد و به کند کردن پیشرفت ام اس کمک کند. همچنین برای ام اس پیشرونده ثانویه تایید شده است. عوارض جانبی احتمالی شامل عفونت های ویروسی، مشکلات کبدی و تعداد کم گلبول های سفید خون است. سایر عوارض جانبی احتمالی شامل تغییر در ضربان قلب، سردرد و مشکلات بینایی است. سیپونیمود برای جنین در حال رشد مضر است، بنابراین زنانی که ممکن است باردار شوند باید هنگام مصرف این دارو و تا 10 روز پس از قطع دارو از روش های پیشگیری از بارداری استفاده کنند. برخی ممکن است نیاز به کنترل ضربان قلب و فشار خون به مدت شش ساعت پس از اولین دوز داشته باشند. این دارو به نظارت منظم آزمایش خون نیاز دارد

 کلادریبین (Mavenclad) این دارو به طور کلی به عنوان خط دوم درمان برای مبتلایان به ام اس عود کننده و فروکش کننده تجویز می شود. همچنین برای ام اس پیشرونده ثانویه تایید شده است. این دارو در دو دوره درمانی، در یک دوره دو هفته ای و در طول دو سال تجویز می شود. عوارض جانبی شامل عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی، سردرد، تومورها، عفونت های جدی و کاهش سطح گلبول های سفید خون است. افرادی که عفونت های مزمن فعال یا سرطان دارند نباید از این دارو استفاده کنند و همچنین زنان باردار یا شیرده نباید این دارو را مصرف کنند. مردان و زنان باید هنگام مصرف این دارو و تا شش ماه بعد از پیشگیری از بارداری استفاده کنند. ممکن است هنگام مصرف کلادریبین نیاز به نظارت با آزمایش خون داشته باشید.

درمان های انفوزیون شامل:

  Ocrelizumab (Ocrevus) این داروی آنتی بادی مونوکلونال انسانی تنها DMT تایید شده توسط FDA برای درمان هر دو نوع عود کننده و پیشرونده اولیه ام اس است. کارآزمایی‌های بالینی نشان داد که میزان عود را در بیماری عودکننده کاهش می‌دهد و بدتر شدن ناتوانی را در هر دو شکل بیماری کاهش می‌دهد.

  Ocrelizumab از طریق انفوزیون داخل وریدی توسط یک متخصص پزشکی داده می شود. عوارض جانبی مربوط به تزریق ممکن است شامل تحریک در محل تزریق، فشار خون پایین، تب و حالت تهوع و غیره باشد. برخی از افراد، از جمله افرادی که دارای عفونت هپاتیت B هستند، ممکن است نتوانند اکرلیزوماب مصرف کنند. Ocrelizumab همچنین ممکن است خطر ابتلا به عفونت ها و برخی از انواع سرطان، به ویژه سرطان سینه را افزایش دهد.

 ناتالیزوماب (تیسابری): این دارو برای جلوگیری از حرکت سلول های ایمنی بالقوه آسیب رسان از جریان خون شما به مغز و نخاع طراحی شده است. ممکن است برای برخی از افراد مبتلا به ام اس شدید به عنوان خط اول درمان یا در برخی دیگر به عنوان خط دوم درمان در نظر گرفته شود.

 این دارو خطر یک عفونت ویروسی بالقوه جدی مغز به نام لوکوآنسفالوپاتی چند کانونی پیشرونده (PML) را در افرادی که از نظر آنتی بادی های عامل ایجاد کننده ویروس PML JC مثبت هستند، افزایش می دهد. افرادی که آنتی بادی ندارند در معرض خطر بسیار پایین PML هستند.

 آلمتوزوماب (Campath، Lemtrada) این دارو با هدف قرار دادن پروتئین روی سطح سلول های ایمنی و کاهش گلبول های سفید خون به کاهش عود بیماری ام اس کمک می کند. این اثر می تواند آسیب بالقوه عصبی ناشی از گلبول های سفید را محدود کند. اما خطر ابتلا به عفونت‌ها و اختلالات خودایمنی از جمله خطر بالای بیماری‌های خودایمنی تیروئید و بیماری نادر کلیوی با واسطه ایمنی را نیز افزایش می‌دهد.

درمان با آلمتوزوماب شامل پنج روز متوالی تزریق دارو و سپس سه روز دیگر تزریق یک سال بعد است. واکنش های انفوزیون با آلمتوزوماب رایج است.

درمان علائم و نشانه های ام اس

فیزیوتراپی برای ام اس: فیزیوتراپی می تواند قدرت عضلانی ایجاد کند و برخی از علائم ام اس را کاهش دهد. یک فیزیوتراپیست یا کاردرمانگر می تواند تمرینات کششی و تقویتی را به شما آموزش دهد و به شما نشان دهد که چگونه از دستگاه ها برای سهولت در انجام کارهای روزانه استفاده کنید.

 فیزیوتراپی همراه با استفاده از وسایل کمک حرکتی در مواقع ضروری نیز می تواند به مدیریت ضعف پا و سایر مشکلات راه رفتن که اغلب با ام اس مرتبط است کمک کند.

 شل کننده های عضلانی: ممکن است سفتی یا اسپاسم دردناک یا غیرقابل کنترل عضلانی، به ویژه در پاهای خود را تجربه کنید. شل کننده های عضلانی مانند باکلوفن (Lioresal، Gablofen)، تیزانیدین (Zanaflex) و سیکلوبنزاپرین ممکن است کمک کنند. درمان Onabotulinumtoxin A گزینه دیگری در بیماران مبتلا به اسپاسم است.

داروهایی برای کاهش خستگی: آمانتادین (Gocovri، Osmolex)، مودافینیل (Provigil) و متیل فنیدات (ریتالین) ممکن است در کاهش خستگی مرتبط با MS مفید باشند. برخی از داروهای مورد استفاده برای درمان افسردگی، از جمله مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین، ممکن است توصیه شوند.

 دارو برای افزایش سرعت راه رفتن: دافامپریدین (Ampyra) ممکن است به افزایش اندکی سرعت راه رفتن در برخی افراد کمک کند. افرادی که سابقه تشنج یا اختلال عملکرد کلیه دارند نباید از این دارو استفاده کنند.

 سایر داروها: همچنین ممکن است برای افسردگی، درد، اختلال عملکرد جنسی، بی خوابی و مشکلات کنترل مثانه یا روده که با ام اس مرتبط هستند، داروها تجویز شود .

سبک زندگی و درمان های خانگی ام اس

برای کمک به تسکین علائم و نشانه های ام اس ، سعی کنید:

 استراحت کافی داشته باشید: به عادات خواب خود نگاه کنید تا مطمئن شوید که بهترین خواب ممکن را دارید. برای اطمینان از خواب کافی، ممکن است لازم باشد برای اختلالات خواب مانند آپنه انسدادی خواب مورد ارزیابی قرار بگیرید – و احتمالاً تحت درمان قرار بگیرید.

ورزش: اگر ام اس خفیف تا متوسط ​​دارید ، ورزش منظم می تواند به بهبود قدرت، توده عضلانی، تعادل و هماهنگی شما کمک کند. اگر گرما شما را آزار می دهد، شنا یا سایر ورزش های آبی گزینه های خوبی هستند. سایر انواع ورزش های خفیف تا متوسط ​​که برای افراد مبتلا به ام اس توصیه می شود شامل پیاده روی، حرکات کششی، ایروبیک با شدت پایین، دوچرخه سواری ثابت، یوگا و تای چی است.

خنک ماندن: علائم ام اس اغلب با افزایش دمای بدن در برخی از افراد مبتلا به ام اس بدتر می شود . اجتناب از قرار گرفتن در معرض گرما و استفاده از وسایلی مانند روسری یا جلیقه خنک کننده می تواند مفید باشد.

 یک رژیم غذایی متعادل داشته باشید: از آنجایی که شواهد کمی برای حمایت از یک رژیم غذایی خاص وجود دارد، متخصصان یک رژیم غذایی به طور کلی سالم را توصیه می کنند. برخی تحقیقات نشان می دهد که ویتامین D ممکن است برای افراد مبتلا به ام اس فواید بالقوه داشته باشد .

 کاهش استرس: استرس ممکن است علائم و نشانه های شما را تحریک یا بدتر کند. یوگا، تای چی، ماساژ، مدیتیشن یا تنفس عمیق ممکن است کمک کند.

درمان های جایگزین

بسیاری از افراد مبتلا به ام اس از انواع درمان های جایگزین یا مکمل یا هر دو برای کمک به مدیریت علائم خود مانند خستگی و درد عضلانی استفاده می کنند.

فعالیت‌هایی مانند ورزش، مدیتیشن، یوگا، ماساژ، داشتن یک رژیم غذایی سالم‌تر، طب سوزنی و تکنیک‌های تمدد اعصاب ممکن است به تقویت کلی سلامت ذهنی و جسمی کمک کنند، اما مطالعات کمی وجود دارد که استفاده از آن‌ها را در مدیریت علائم ام‌اس تأیید کند.

طبق دستورالعمل‌های آکادمی نورولوژی آمریکا، تحقیقات قویاً نشان می‌دهد که عصاره خوراکی شاهدانه (OCE) ممکن است علائم اسپاسم عضلانی و درد را بهبود بخشد.

مصرف روزانه 2000 تا 5000 واحد بین المللی ویتامین D3 در افراد مبتلا به ام اس توصیه می شود . ارتباط بین ویتامین D و ام اس توسط ارتباط با قرار گرفتن در معرض نور خورشید و خطر ابتلا به ام اس پشتیبانی می شود.

مقابله و حمایت

زندگی با هر بیماری مزمن می تواند دشوار باشد. برای مدیریت استرس ناشی از زندگی با افراد ام اس ، این پیشنهادات را در نظر بگیرید:

  • فعالیت های عادی روزانه را تا جایی که می توانید حفظ کنید.
  • با دوستان و خانواده در ارتباط باشید.
  • به دنبال سرگرمی هایی که از آنها لذت می برید و قادر به انجام آن هستید ادامه دهید.
  • برای خود یا اعضای خانواده با یک گروه پشتیبانی تماس بگیرید.
  • احساسات و نگرانی های خود در مورد زندگی با ام اس را با پزشک یا مشاور خود در میان بگذارید.

آماده شدن برای ویزیت شدن توسط پزشک MS

ممکن است به پزشک متخصص در اختلالات مغز و سیستم عصبی (متخصص مغز و اعصاب) ارجاع داده شوید.

کارهایی که می توانید انجام دهید عبارتند از:

  • علائم خود را بنویسید، حتی علائمی که ممکن است بی ربط به نظر برسد.
  • فهرستی از تمام داروها، ویتامین ها و مکمل های خود تهیه کنید.
  • هرگونه یادداشت بالینی، اسکن، نتایج آزمایشات آزمایشگاهی یا سایر اطلاعات را از ارائه دهنده مراقبت های اولیه خود به متخصص مغز و اعصاب خود تحویل دهید.
  • اطلاعات کلیدی پزشکی خود، از جمله سایر شرایط را یادداشت کنید.
  • اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله تغییرات اخیر یا عوامل استرس زا در زندگی خود را یادداشت کنید.
  • سوالاتی که می خواهید از پرشک خود بپرسید را یادداشت کنید.
  • از یکی از اقوام یا دوستان خود بخواهید که شما را همراهی کند تا به شما کمک کند آنچه دکتر می گوید را به خاطر بسپارید.

چه سوالاتی از شما پرسیده می شود

پزشک شما احتمالاً تعدادی سؤال از شما می پرسد. آماده بودن برای پاسخ دادن به آنها ممکن است زمانی را برای مرور نکاتی که می خواهید زمان بیشتری را روی آنها صرف کنید، اختصاص دهد. ممکن است از شما سوال شود:

  • چه زمانی شروع به تجربه علائم کردید؟
  • آیا علائم شما مداوم بوده یا گاه به گاه؟
  • علائم شما چقدر شدید است؟
  • به نظر می رسد چه چیزی علائم شما را بهبود می بخشد؟
  • به نظر می رسد چه چیزی علائم شما را بدتر می کند؟
  • آیا کسی در خانواده شما مبتلا به ام اس است؟

چه سوالاتی باید از پزشک خود بپرسید

  • محتمل ترین علت علائم من چیست؟
  • به چه نوع آزمایشاتی نیاز دارم؟ آیا آنها نیاز به آمادگی خاصی دارند؟
  • آیا وضعیت من احتمالا موقتی است یا مزمن؟
  • آیا وضعیت من پیشرفت می کند؟
  • چه درمان هایی در دسترس هستند؟
  • من این شرایط سلامتی دیگر را دارم. چگونه می توانم آنها را با هم مدیریت کنم؟

علاوه بر سوالاتی که برای پرسیدن از پزشک خود آماده کرده اید، از پرسیدن سوالات دیگر در حین ملاقات خود دریغ نکنید.

منابع: mayoclinic

بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *