بیماری پارکینسون یا فلج لرزان چیست؟ انواع پارکینسون در سالمندان

فلج لرزان در سالمندان که با نام بیماری پارکینسون نیز شناخته می‌شود از اختلالات عصبی دوران سالمندی می‌باشد. این بیماری در اثر از بین رفتن میزان قابل توجهی از سلول‌های عصبی در بخش ماده‌ی سیاه مغز ایجاد می‌شود. از بین رفتن این سلول‌های عصبی باعث کاهش چشم‌گیر دوپامین در مغز خواهد شد. دوپامین وظیفه‌ی پیام‌رسانی به بخش‌های مختلف بدن را دارد. کاهش این ماده شیمیایی در مغز را می‌توان عامل بسیاری از علائم این بیماری دانست. کاهش دوپامین در مغز موجب از بین رفتن سلول‌های عصبی و در نتیجه از کار افتادن اعضاء خواهد شد. از بین رفتن این سلول‌ها به طور معمول بدون علامت و به آهستگی پیش خواهد رفت. به طور معمول اکثر افراد زمانی متوجه این اختلال می‌شوند که 80 درصد سلول‌های عصبی از بین رفته‌اند.

بیماری پارکینسون یک بیماری دژنراتیو مغزی مرتبط با سن است، به این معنی که باعث می شود قسمت هایی از مغز شما خراب شود. بیشتر به دلیل ایجاد کندی حرکات، لرزش، مشکلات تعادل و موارد دیگر شناخته شده است. بیشتر موارد به دلایل نامعلومی اتفاق می افتد، اما برای برخی از افراد جنبه ارثی دارد. این بیماری قابل درمان نیست.

بیماری پارکینسون می تواند بر سیستم و حرکات بدن تأثیر بگذارد.  علائم سیستم بدن می تواند سال ها قبل از علائم حرکتی رخ دهد. بیماری پارکینسون دارای چندین علامت غیر حرکتی (غیر حرکتی) و علائم حرکتی است. علائم غیرحرکتی گاهی سالها جلوتر از علائم حرکتی ظاهر می شوند.

بیماری پارکینسون چیست؟

بیماری پارکینسون وضعیتی است که در آن بخشی از مغز شما خراب می شود و در طول زمان علائم شدیدتری ایجاد می کند. در حالی که این وضعیت بیشتر به دلیل تأثیر آن بر کنترل، تعادل و حرکت عضلانی شناخته شده است، همچنین می‌تواند طیف وسیعی از اثرات دیگر را بر حواس، توانایی تفکر، سلامت روان و موارد دیگر ایجاد کند.

پارکینسون چه کسانی را تحت تاثیر قرار می دهد؟

خطر ابتلا به بیماری پارکینسون به طور طبیعی با افزایش سن افزایش می یابد و میانگین سنی که در آن شروع می شود 60 سالگی است. بیماری پارکینسون در مردان بیشتر از زنان است. در حالی که بیماری پارکینسون معمولاً مرتبط با سن است، می تواند در بزرگسالان تا 20 سالگی اتفاق بیفتد (اگرچه این بسیار نادر است و اغلب افراد دارای والدین، خواهر و برادر یا فرزندی با همین بیماری رخ می دهد).

این وضعیت چقدر شایع است؟

بیماری پارکینسون به طور کلی بسیار شایع است و در بین بیماری های دژنراتیو مغزی مرتبط با سن در رتبه دوم قرار دارد. همچنین شایع ترین بیماری مغزی حرکتی (مرتبط با حرکت) است. کارشناسان تخمین می زنند که حداقل 1 درصد از افراد بالای 60 سال در سراسر جهان به پارکینسون مبتلا هستند.

این وضعیت چگونه بر بدن من تأثیر می گذارد؟

بیماری پارکینسون باعث می‌شود که ناحیه خاصی از مغز، گانگلیون‌های پایه، خراب شود. همانطور که این ناحیه بدتر می شود، توانایی هایی را که این مناطق زمانی کنترل می کردند از دست می دهید. محققان کشف کرده اند که بیماری پارکینسون باعث تغییر عمده در شیمی مغز شما می شود.

در شرایط عادی، مغز شما از مواد شیمیایی به نام انتقال دهنده های عصبی برای کنترل نحوه ارتباط سلول های مغزی (نورون ها) با یکدیگر استفاده می کند. هنگامی که به بیماری پارکینسون مبتلا هستید، دوپامین کافی که یکی از مهم ترین انتقال دهنده های عصبی است، را ندارید.

وقتی مغز شما سیگنال‌های فعال‌سازی را ارسال می‌کند که به عضلات شما می‌گوید حرکت کنند، با استفاده از سلول‌هایی که به دوپامین نیاز دارند، حرکات شما را به خوبی تنظیم می‌کند. به همین دلیل است که کمبود دوپامین باعث کندی حرکات و علائم لرزش بیماری پارکینسون می شود.

با پیشرفت بیماری پارکینسون، علائم گسترش یافته و تشدید می شوند. مراحل بعدی بیماری اغلب بر عملکرد مغز شما تأثیر می گذارد و باعث علائمی مانند زوال عقل و افسردگی می شود.

• بیشتر بخوانید: انواع و علت لرزش در سالمندان

تفاوت بین بیماری پارکینسون و پارکینسونیسم چیست؟

پارکینسونیسم اصطلاحی است که بیماری پارکینسون و شرایطی را با علائم مشابه توصیف می کند. این می تواند نه تنها به بیماری پارکینسون بلکه به شرایط دیگری مانند آتروفی سیستم های متعدد یا دژنراسیون کورتیکوبازال اشاره داشته باشد .

علائم پارکینسون چیست؟

شناخته شده ترین علائم بیماری پارکینسون شامل از دست دادن کنترل عضلات است. با این حال، کارشناسان اکنون می دانند که مسائل مربوط به کنترل ماهیچه ها تنها علائم احتمالی بیماری پارکینسون نیستند.

علائم حرکتی

علائم حرکتی – که به معنی علائم مرتبط با حرکت است – بیماری پارکینسون شامل موارد زیر است:

حرکات آهسته: تشخیص بیماری پارکینسون مستلزم داشتن این علامت است. افرادی که این بیماری را دارند آن را به عنوان ضعف عضلانی توصیف می کنند، اما به دلیل مشکلات کنترل عضلانی رخ می دهد و هیچ از دست دادن واقعی قدرتی وجود ندارد.

لرزش: لرزش در حالی که عضلات در حال استراحت هستند. این لرزش ریتمیک عضلات حتی زمانی که از آنها استفاده نمی کنید است و در حدود 80 درصد از موارد بیماری پارکینسون اتفاق می افتد. لرزش در حال استراحت با لرزش اساسی متفاوت است، که معمولاً در حالت استراحت عضلات رخ نمی دهد.

سفتی یا خشکی عضله: زمانی که ماهیچه و عضله در برابر حرکت مقاومت می کنند، یکی از علائم اولیه بیماری پارکینسون است که حداقل ۹۰ درصد از افراد مبتلا به این بیماری را در مقطعی خاص تحت تاثیر قرار می دهد. زمانی اتفاق می افتد که ماهیچه های شما به طور غیرارادی سفت و یا خشک شوند

وضعیت ناپایدار یا راه رفتن ناپایدار: کندی حرکات و سفتی بیماری پارکینسون باعث حالت خمیدگی می شود. این معمولاً با بدتر شدن بیماری ظاهر می شود. زمانی که یک فرد راه می‌رود، قابل مشاهده است، زیرا از گام‌های کوتاه‌تر استفاده می‌کند و بازوهای خود را کمتر حرکت می‌دهد. چرخش در حین راه رفتن ممکن است چندین مرحله طول بکشد.

علائم حرکتی اضافی می تواند شامل موارد زیر باشد:

پلک زدن کمتر از حد معمول این نیز نشانه کاهش کنترل عضلات صورت است.

دست خط ریز :  این امر که به عنوان میکروگرافیا شناخته می شود، به دلیل مشکلات کنترل عضلانی رخ می دهد.

راه افتادن آب دهان: یکی دیگر از علائمی که به دلیل از دست دادن کنترل عضلات صورت رخ می دهد.

حالت صورت ماسک مانند که به عنوان هیپومیا شناخته می شود: به این معنی است که حالات چهره خیلی کم یا اصلا تغییر نمی کند.

مشکل در بلع (دیسفاژی): این با کاهش کنترل ماهیچه های گلو اتفاق می افتد. خطر مشکلاتی مانند ذات الریه یا خفگی را افزایش می دهد.

صدای صحبت کردن غیرمعمول ملایم (هیپوفونی) : این به دلیل کاهش کنترل عضلات در گلو و قفسه سینه اتفاق می افتد.

علائم غیر حرکتی

علائم متعددی ممکن است که به حرکت و کنترل عضلانی مرتبط نیستند. در سال‌های گذشته، کارشناسان بر این باور بودند که علائم غیرحرکتی زمانی که قبل از علائم حرکتی دیده می‌شوند، عوامل خطر این بیماری هستند. با این حال، شواهد زیادی وجود دارد که نشان می دهد این علائم می توانند در مراحل اولیه بیماری ظاهر شوند. این بدان معناست که این علائم ممکن است علائم هشدار دهنده ای باشند که سال ها یا حتی دهه ها قبل از علائم حرکتی شروع می شوند.

علائم غیرحرکتی عبارتند از:

علائم سیستم عصبی خودمختار: این موارد عبارتند از افت فشار خون ارتواستاتیک (فشار خون پایین هنگام ایستادن)، یبوست و مشکلات گوارشی، بی اختیاری ادرار و اختلالات جنسی .

افسردگی .

از دست دادن حس بویایی (آنوسمی) .

مشکلات خواب مانند اختلال حرکت دوره ای اندام (PLMD) ، اختلال رفتاری حرکت سریع چشم (REM) و سندرم پاهای بی قرار .

مشکل در تفکر و تمرکز (زوال عقل مرتبط با پارکینسون).

مراحل بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون ممکن است سال ها یا حتی دهه ها طول بکشد تا عوارض شدیدی ایجاد کند. در سال 1967، دو متخصص به نام‌های مارگارت هوهن و ملوین یاهر، سیستم مرحله‌بندی بیماری پارکینسون را ایجاد کردند. این سیستم مرحله‌بندی دیگر مورد استفاده گسترده قرار نمی‌گیرد، زیرا مرحله‌بندی این وضعیت کمتر از تعیین تأثیر آن بر زندگی هر فرد به صورت جداگانه و سپس درمان بر اساس آن کمک می‌کند. به جای آن امروزه 4 بخش زیر مورد توجه قرار می گیرد:

بخش اول: جنبه های غیر حرکتی تجربیات زندگی روزمره: این بخش به علائم غیرحرکتی (غیر حرکتی) مانند زوال عقل، افسردگی، اضطراب و سایر مسائل مربوط به توانایی ذهنی و سلامت روان می پردازد. همچنین سوالاتی در مورد درد، یبوست، بی اختیاری، خستگی و غیره پرسیده می شود.

بخش دوم: جنبه های حرکتی تجربیات زندگی روزمره: این بخش تأثیرات روی وظایف و توانایی های مرتبط با حرکت را پوشش می دهد. این شامل توانایی شما برای صحبت کردن، خوردن، جویدن و بلعیدن، لباس پوشیدن و حمام کردن در صورت لرزش و موارد دیگر می شود.

بخش سوم: معاینه حرکتی: یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی از این بخش برای تعیین اثرات مربوط به حرکت بیماری پارکینسون استفاده می کند. معیارها تأثیرات را بر اساس نحوه صحبت کردن، حالات چهره، سفتی و سفتی، راه رفتن و سرعت راه رفتن، تعادل، سرعت حرکت، لرزش و غیره اندازه گیری می کنند.

بخش چهارم: عوارض حرکتی: این بخش شامل ارائه دهنده ای است که تعیین می کند علائم بیماری پارکینسون چقدر بر زندگی شما تأثیر می گذارد. این شامل مدت زمانی است که شما هر روز علائم خاصی دارید و اینکه آیا این علائم بر نحوه گذراندن وقت شما تأثیر می گذارد یا خیر.

چه چیزی باعث این وضعیت می شود؟

اگرچه چندین عامل خطر شناخته شده برای بیماری پارکینسون مانند قرار گرفتن در معرض آفت کش ها وجود دارد، اما در حال حاضر تنها دلایل تایید شده بیماری پارکینسون ژنتیکی است. هنگامی که بیماری پارکینسون ژنتیکی نیست، متخصصان آن را به عنوان “ایدیوپاتیک” طبقه بندی می کنند، یعنی دقیقا نمی دانند چرا این اتفاق می افتد.

بسیاری از بیماری ها شبیه بیماری پارکینسون هستند، اما در عوض پارکینسونیسم (که به شرایط مشابه بیماری پارکینسون اشاره دارد) ناشی از یک علت خاص مانند برخی از داروهای روانپزشکی هستند.

انواع بیماری پارکینسون

در ادامه در مورد انواع بیماری پارکینسون صحبت خواهیم کرد:

بیماری پارکینسون خانوادگی

بیماری پارکینسون می تواند یک علت خانوادگی داشته باشد، به این معنی که شما می توانید آن را از یک یا هر دو والدین خود به ارث ببرید. با این حال، این تنها حدود 10٪ از تمام موارد را تشکیل می دهد.

کارشناسان حداقل هفت ژن مختلف را با بیماری پارکینسون مرتبط کرده اند. آنها سه مورد از این موارد را با شروع زودرس این بیماری (در سن کمتر از حد معمول) مرتبط دانسته اند. برخی جهش های ژنتیکی نیز باعث ایجاد ویژگی های منحصر به فرد و متمایز می شوند.

بیماری پارکینسون ایدیوپاتیک

کارشناسان بر این باورند که بیماری پارکینسون ایدیوپاتیک به دلیل مشکلاتی در نحوه استفاده بدن از پروتئینی به نام آلفا-سینوکلئین (alpha sy-nu-clee-in) رخ می دهد. پروتئین ها مولکول های شیمیایی هستند که شکل بسیار خاصی دارند. وقتی برخی از پروتئین ها شکل درستی ندارند – مشکلی که به نام تا شدن اشتباه پروتئین شناخته می شود – بدن شما نمی تواند از آنها استفاده کند و نمی تواند آنها را تجزیه کند.

پروتئین ها در مکان های مختلف یا در سلول های خاصی جمع می شوند (درهم یا توده های این پروتئین ها اجسام لویی نامیده می شوند). تجمع این اجسام لویی (که با برخی از مشکلات ژنتیکی که باعث بیماری پارکینسون می شوند اتفاق نمی افتد) باعث اثرات سمی و آسیب سلولی می شود.

تاخوردگی اشتباه پروتئین در بسیاری از اختلالات دیگر مانند بیماری آلزایمر، بیماری هانتینگتون ، انواع متعدد آمیلوئیدوز و غیره رایج است.

پارکینسونیسم القایی

شرایطی وجود دارد که کارشناسان آن را با پارکینسونیسم مرتبط می دانند. اگرچه اینها بیماری پارکینسون واقعی نیستند، اما ویژگی های مشابهی دارند و ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی ممکن است این علل را در هنگام تشخیص بیماری پارکینسون در نظر بگیرند.

علل احتمالی عبارتند از:

داروها: چندین دارو می توانند اثری شبیه پارکینسون ایجاد کنند. اثرات شبه پارکینسون اغلب موقتی است اگر قبل از دائمی شدن اثرات دارویی که باعث آن شده است، مصرف نکنید. با این حال، اثرات آن می تواند برای هفته ها یا حتی ماه ها پس از قطع مصرف دارو باقی بماند.

آنسفالیت: التهاب مغز شما که به عنوان آنسفالیت شناخته می شود، گاهی اوقات می تواند باعث پارکینسونیسم شود.

سموم : قرار گرفتن در معرض چندین ماده مانند گرد و غبار منگنز، مونوکسید کربن، دود ناشی از جوشکاری یا برخی آفت کش ها می تواند منجر به پارکینسونیسم شود.

عوارض ناشی از جراحات: صدمات مکرر سر، مانند آسیب های ناشی از ورزش های شدید یا تماسی مانند بوکس، فوتبال، هاکی و غیره می تواند باعث آسیب مغزی شود که به اصطلاح به آن “پارکینسونیسم پس از سانحه” گفته می شود.

آیا بیماری پارکینسون مسری است؟

بیماری پارکینسون مسری نیست و شما نمی توانید آن را از شخص دیگری دریافت کنید.

نحوه تشخیص بیماری پارکینسون

تشخیص بیماری پارکینسون بیشتر یک فرآیند بالینی است، به این معنی که به شدت به یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی متکی است که علائم شما را بررسی می کند، از شما سؤال می پرسد و سابقه پزشکی شما را بررسی می کند. برخی از آزمایش‌های تشخیصی و آزمایشگاهی امکان‌پذیر است، اما این آزمایش‌ها معمولاً برای رد سایر شرایط یا علل خاص مورد نیاز است. با این حال، بیشتر آزمایش‌های آزمایشگاهی ضروری نیستند، مگر اینکه به درمان بیماری پارکینسون پاسخ ندهید، که می‌تواند نشان‌دهنده بیماری دیگری باشد.

چه آزمایشاتی برای تشخیص پارکینسون انجام خواهد شد؟

هنگامی که ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی به بیماری پارکینسون مشکوک هستند یا نیاز به رد سایر شرایط دارند، آزمایش های مختلف تصویربرداری و تشخیصی امکان پذیر است. این شامل:

• آزمایش‌های خون (می‌توانند به رد سایر اشکال پارکینسونیسم کمک کنند).
• توموگرافی کامپیوتری (CT) اسکن .
• آزمایش ژنتیک .
• تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)
• اسکن توموگرافی گسیل پوزیترون (PET)

محققان راه های ممکنی برای آزمایش شاخص های احتمالی یا بیماری پارکینسون پیدا کرده اند. هر دوی این آزمایش‌های جدید شامل پروتئین آلفا سینوکلئین هستند، اما آن را به روش‌های جدید و غیرمعمول آزمایش می‌کنند. در حالی که این آزمایش‌ها نمی‌توانند به شما بگویند که به دلیل پروتئین‌های آلفا سینوکلئین نادرست تا شده چه شرایطی دارید، این اطلاعات همچنان می‌تواند به ارائه‌دهنده شما در تشخیص کمک کند.

این دو آزمایش از روش های زیر استفاده می کنند.

مایع مغزی نخاعی: یکی از این آزمایش‌ها به دنبال پروتئین‌های آلفا سینوکلئین نادرست در مایع مغزی نخاعی می‌گردد، که مایعی است که مغز و نخاع شما را احاطه کرده است. این آزمایش شامل ضربه زدن به ستون فقرات (پنکسیون کمری) است، که در آن یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی یک سوزن را در کانال نخاعی شما وارد می کند تا مقداری مایع مغزی نخاعی را برای آزمایش جمع آوری کند.

بیوپسی پوست:  آزمایش احتمالی دیگر شامل بیوپسی از بافت عصبی سطحی است. بیوپسی شامل جمع آوری نمونه کوچکی از پوست شما، از جمله اعصاب پوست است. نمونه ها از یک نقطه در پشت و دو نقطه روی پای شما بدست می آیند. تجزیه و تحلیل نمونه‌ها می‌تواند به تعیین اینکه آیا آلفا سینوکلئین شما دارای نوع خاصی از نقص است که می‌تواند خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد، کمک کند.

درمان بیماری پارکینسون

در حال حاضر، بیماری پارکینسون قابل درمان نیست، اما راه های متعددی برای مدیریت علائم آن وجود دارد. بسته به علائم خاص و نحوه عملکرد برخی درمان‌ها، درمان‌ها نیز می‌توانند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشند. داروها راه اصلی برای درمان این بیماری هستند.

یک گزینه درمانی ثانویه، جراحی برای کاشت دستگاهی است که جریان الکتریکی ملایمی را به بخشی از مغز شما می رساند (این به عنوان تحریک عمیق مغز شناخته می شود ). همچنین برخی از گزینه‌های تجربی مانند درمان‌های مبتنی بر سلول‌های بنیادی وجود دارد، اما در دسترس بودن آنها اغلب متفاوت است و بسیاری از آنها برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون نیستند.

درمان دارویی پارکینسون

درمان های دارویی برای بیماری پارکینسون به دو دسته تقسیم می شوند: درمان های مستقیم و درمان های علائم. درمان های مستقیم خود پارکینسون را هدف قرار می دهد. درمان های علائم فقط اثرات خاصی از بیماری را درمان می کند.

داروها

داروهایی که بیماری پارکینسون را درمان می کنند این کار را به روش های مختلفی انجام می دهند. به همین دلیل، این داروها یک یا چند مورد از کارهای زیر را انجام می دهند:

اضافه کردن دوپامین: داروهایی مانند لوودوپا می توانند سطوح موجود دوپامین را در مغز شما افزایش دهند. این دارو تقریباً همیشه مؤثر است، و زمانی که مؤثر نباشد، معمولاً علامتی از پارکینسونیسم به جای بیماری پارکینسون است. استفاده طولانی مدت از لوودوپا در نهایت منجر به عوارض جانبی می شود که باعث کاهش اثربخشی آن می شود.

شبیه سازی دوپامین: آگونیست های دوپامین داروهایی هستند که اثری شبیه دوپامین دارند. دوپامین یک انتقال‌دهنده عصبی است که باعث می‌شود سلول‌ها وقتی مولکول دوپامین روی آن‌ها می‌چسبند، به روش خاصی عمل کنند. آگونیست‌های دوپامین می‌توانند چسبیده شوند و باعث شوند سلول‌ها به همان شیوه رفتار کنند. این موارد در بیماران جوان تر برای به تاخیر انداختن شروع لوودوپا شایع تر است.

مسدود کننده های متابولیسم دوپامین: بدن شما فرآیندهای طبیعی برای شکستن انتقال دهنده های عصبی مانند دوپامین دارد. داروهایی که بدن شما را از تجزیه دوپامین باز می دارند، اجازه می دهند دوپامین بیشتری در دسترس مغز شما باقی بماند. آنها به خصوص در مراحل اولیه بیماری پارکینسون مفید هستند و همچنین می توانند در صورت ترکیب با لوودوپا در مراحل بعدی بیماری پارکینسون کمک کنند.

مهارکننده های متابولیسم لوودوپا: این داروها روند پردازش لوودوپا را در بدن کاهش می‌دهند و به ماندگاری آن کمک می‌کنند. این داروها ممکن است نیاز به استفاده دقیق داشته باشند زیرا می توانند اثرات سمی داشته باشند و به کبد شما آسیب برسانند. آنها اغلب برای کمک به کاهش اثربخشی لوودوپا استفاده می شوند.

مسدود کننده های آدنوزین: داروهایی که نحوه استفاده سلول‌های خاص از آدنوزین (مولکولی که در اشکال مختلف در بدن شما استفاده می‌شود) را مسدود می‌کنند، می‌توانند در کنار لوودوپا اثر حمایتی داشته باشند.

چندین دارو علائم خاص بیماری پارکینسون را درمان می کنند. علائم درمان شده اغلب شامل موارد زیر است:

• اختلال نعوظ و جنسی
• خستگی یا خواب آلودگی
• یبوست
• مشکلات خواب
• افسردگی
• زوال عقل
• اضطراب
• توهم و سایر علائم روان پریشی
• تحریک عمیق مغز

در سال‌های گذشته، جراحی گزینه‌ای برای آسیب رساندن عمدی و زخمی شدن بخشی از مغز بود که به دلیل بیماری پارکینسون دچار اختلال در عملکرد شده بود. امروزه، همین اثر با استفاده از تحریک عمقی مغز امکان پذیر است ، که از یک دستگاه کاشته شده برای رساندن جریان الکتریکی ملایم به همان مناطق استفاده می کند.

مزیت اصلی این است که تحریک عمقی مغز برگشت پذیر است، در حالی که آسیب عمدی زخم قابل برگشت نیست. این رویکرد درمانی تقریباً همیشه یک گزینه در مراحل بعدی بیماری پارکینسون است، زمانی که درمان با لوودوپا کاهش می یابد، و در افرادی که لرزش دارند و به نظر می رسد به داروهای معمول پاسخ نمی دهد.

درمان های تجربی پارکینسون

محققان در حال بررسی درمان های احتمالی دیگری هستند که می تواند به بیماری پارکینسون کمک کند. در حالی که اینها به طور گسترده در دسترس نیستند، اما به افراد مبتلا به این بیماری امید می دهند. برخی از رویکردهای درمانی تجربی عبارتند از:

پیوند سلول های بنیادی: اینها نورون‌های جدید مصرف‌کننده دوپامین را به مغز شما اضافه می‌کنند تا نورون‌های آسیب‌دیده را کنترل کنند.

درمان های ترمیم کننده نورون: این درمان ها سعی می کنند نورون های آسیب دیده را ترمیم کنند و نورون های جدید را تشویق کنند.

ژن درمانی و درمان های هدفمند ژنی : این درمان‌ها جهش‌های خاصی را هدف قرار می‌دهند که باعث بیماری پارکینسون می‌شوند. برخی نیز اثربخشی لوودوپا یا سایر درمان ها را افزایش می دهند.

• بیشتر بخوانید: چک لیست روزانه برای مراقبین سالمندان مبتلا به پارکینسون

اطلاعات بیشتر در مورد لوودوپا

رایج ترین و موثرترین درمان برای بیماری پارکینسون لوودوپا است. در حالی که این دارو تا حد زیادی درمان بیماری پارکینسون را بهبود بخشیده است، ارائه دهندگان به دلیل نحوه عملکرد آن با احتیاط از آن استفاده می کنند. آنها همچنین معمولاً داروهای دیگری را تجویز می کنند که لوودوپا را مؤثرتر می کند یا به عوارض جانبی و علائم خاص کمک می کند.

لوودوپا اغلب با سایر داروها ترکیب می شود تا بدن شما را از پردازش آن قبل از ورود به مغز جلوگیری کند. این به جلوگیری از سایر عوارض جانبی دوپامین، به ویژه حالت تهوع، استفراغ و فشار خون پایین هنگام ایستادن کمک می کند (افت فشار خون ارتواستاتیک).

با گذشت زمان، نحوه استفاده بدن از لوودوپا تغییر می کند و لوودوپا نیز می تواند اثربخشی خود را از دست بدهد. افزایش دوز می تواند به این امر کمک کند، اما احتمال و شدت عوارض جانبی را افزایش می دهد و دوز فقط قبل از رسیدن به سطوح سمی می تواند بسیار بالا برود.

چگونه می توانم از خودم مراقبت کنم یا علائم را مدیریت کنم؟

بیماری پارکینسون وضعیتی نیست که بتوانید خودتان آن را تشخیص دهید و نباید بدون صحبت با یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی سعی کنید علائم را مدیریت کنید.

چه مدت بعد از درمان احساس بهتری دارم و چقدر طول می کشد تا بهبودی پیدا کنم؟

مدت زمان بهبودی و مشاهده اثرات درمان های بیماری پارکینسون به شدت به نوع درمان، شدت بیماری و سایر عوامل بستگی دارد. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما بهترین فردی است که اطلاعات بیشتری در مورد آنچه می توانید از درمان انتظار دارید ارائه دهد. اطلاعاتی که به شما می دهند می تواند هر عامل منحصر به فردی را که ممکن است بر آنچه تجربه می کنید تأثیر بگذارد در نظر بگیرد.

چگونه می توانم از بیماری پارکینسون پیشگیری کنم؟

بیماری پارکینسون به دلایل ژنتیکی یا غیرقابل پیش بینی رخ می دهد. هیچکدام قابل پیشگیری نیستند و همچنین نمی توانید خطر ابتلا به آن را کاهش دهید. مشاغل پرخطری مانند کشاورزی و جوشکاری وجود دارد، اما همه افراد در این حرفه ها به پارکینسونیسم مبتلا نمی شوند.

اگر این شرایط را داشته باشم چه انتظاری می توانم داشته باشم؟

بیماری پارکینسون یک بیماری دژنراتیو است، به این معنی که اثرات آن بر مغز شما با گذشت زمان بدتر می شود. با این حال، این وضعیت معمولاً به زمان نیاز دارد تا بدتر شود. اکثر افراد با این بیماری طول عمر طبیعی دارند.

در مراحل اولیه به کمک کمی نیاز دارید و می توانید به زندگی مستقل ادامه دهید. با بدتر شدن اثرات، به دارو برای محدود کردن تأثیر علائم روی شما نیاز خواهید داشت. بیشتر داروها، به ویژه لوودوپا، زمانی که پزشک حداقل دوز مورد نیاز برای درمان علائم را پیدا کند، در حد متوسط ​​یا حتی بسیار مؤثر هستند.

اکثر اثرات و علائم با درمان قابل کنترل هستند، اما درمان ها با گذشت زمان کمتر موثر و پیچیده تر می شوند. با بدتر شدن بیماری، زندگی مستقل نیز دشوارتر خواهد شد.

بیماری پارکینسون چقدر طول می کشد؟

بیماری پارکینسون قابل درمان نیست، به این معنی که یک بیماری دائمی و مادام العمر است.

وظیفه پرستار سالمند پارکینسونی

همانطور که در بالا اشاره کردیم بیمار پارکینسونی ممکن است در آینده استقلال خود را از دست بدهد به همین دلیل استخدام پرستار سالمند برای انجام کارهای شخصی، آشپزی، خرید، کارهای اداری و غیره یکی از گزینه هایی است که می توانید انتخاب کنید.

شما به عنوان پرستار سالمند پارکینسونی وظیفه دارید از راهنمایی های ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی پیروی کنید.

داروها را طبق دستور به سالمند بدهید. مصرف دارو می تواند تفاوت زیادی در علائم بیماری پارکینسون اسجاد کند. اگر متوجه عوارش جانبی شدید یا احساس کردید که داروها به اندازه کافی موثر نیست با پزشک مشورت کنید.

علائم را نادیده نگیرید. بیماری پارکینسون می تواند طیف گسترده ای از علائم را ایجاد کند که بسیاری از آنها قابل درمان هستند. درمان می تواند تفاوت عمده ای در جلوگیری از بدتر شدن شرایط بیمار کند.

منابع: clevelandclinic