زمین خوردن سالمندان به چه دلایلی اتفاق می‌افتد؟

زمین خوردن سالمندان خطرات بسیاری به همراه دارد که موجب آسیب‌های جدی به فرد سالمند می‌شود. گاهی این آسیب‌ها آنقدر جدی می‌باشند که می‌توانند موجب از دست دادن توانایی حرکتی و در برخی موارد موجب مرگ فر شوند. از همین روی پرستار سالمند و خانواده‌ی فرد سالمند باید از زمین خوردن فرد جلوگیری نمایند. شاید نتوان از بروز همچین خطری در تمام موارد جلوگیری کرد.

اما با اقداماتی می‌توان از خطرات جدی این اتفاق جلوگیری کرد. این اتفاق به دلایل مختلفی می‌تواند پیش بیاید. اما نکاتی هستند که با رعایت آنها می‌توان از خطرات جدی و آسیب‌های حیاتی جلوگیری کرد. در این مقاله سعی کرده‌ایم تا با دلایل این اتفاق و راه‌های پیشگیری از آن بپردازیم. اگر در خانه سالمندی دارید که از زمین خوردن وی و پیش آمدن آسیب‌های ناشی از آن برای او ترس دارید، تا انتهای این مقاله با ما باشید.

چرا زمین خوردن سالمندان خطرناک است؟

شرایطی مانند بیماری قلبی و سرطان به دلیل شدتی که در افراد مسن دارند به خوبی شناخته شده هستند. با این حال، یکی دیگر از پیامدهای جدی سلامتی سالمندان که در دهه های گذشته رواج بیشتری پیدا کرده است افتادن و زمین خوردن سالمندان است. به طور معمول از هر 4 سالمند 65 سال به بالا 1 نفر زمین می خورد. متاسفانه برخی از سالمندن بر اثر زمین خوردن جان خود را از دست می دهند.

شدت زمین خوردن سالمندان به ماهیت حادثه بستگی دارد. به عنوان مثال نحوه فرود آمدن فرد روی بخشی از بدن در هنگام افتادن می تواند باعث شکستگی لگن؛ آسیب مغزی ترماتیم (TBI) یا چند خراش جزئی شود. شکستگی استخوان ها و آسیب های بافت نرم (به عنوان مثال کبودی، رگ به رگ شدن و کشیدگی) شایع ترین آسیب های مربوط به افتادن هستند. متاسفانه برای سالمندان، آسیب های جزئی هم می تواند منجر به بستری شدن طولانی مدت در بیمارستان شود.

چرا زمین خوردن سالمندان منجر به مرگ می شود؟

سن بالا، ضعف و شرایط پزشکی قبلی؛ احتمال بهبود سالمندن از آسیب های ناشی از افتادن و زمین خوردن را کاهش می دهد. تیمی از محققان دانشگاه روچستر تصمیم گرفتند تا بررسی کنند که چرا آثار زیمن خوردن بین سالمندان و افراد غیر مسن متفاوت است. در حالی که افتادن های سطحی(زمین خوردن هایی که از حالت ایستاده رخ می دهد) جدی به نظر نمی رسد می تواند باعث آسیب های شدید در سالمندان شود. این مطلعه که در مجله ترما، اسیب؛ عفونت و مراقبت های حیاتی منتشر شد نشان داد که افراد مسن در مقایسه با افراد جوان تر سه برابر بیشتر در معرض خطر مرگ (بعد از زمین خوردن) هستند. جولیوس دانشیار دپارتمان جراحی در URMC و نویسنده اصلی این مطاله بیان کردن هرگز نباید افتادن سالمندان را دست کم گرفت و باید مواردی مانند لیز خوردن و افتادن روی یک کف کاشی خیس را مورد توجه قرار داد.

مطالعه دیگری که انجام شد نشان داد که تقریبا نیمی از مرگ های ناشی از افتادن و زمین خوردن در میان افراد 65 سال به بالا ناشی از آسیب وارد به سر است. با این حال، حتی با آسیب هایی که شدت کمتری دارند عواقبی مانند شکستگی استخوان دوره درمان پیچیده ای را برای سالمندان به همراه خواهد داشت. این نشان می دهد که حتی فرد سالمندی که از افتادن جان سالم به در برده است باید زمان بهبودی طولانی و نیاز به توانبخشی را تجربه کند. آسیب هایی مانند عفونت های بیمارستانی، عفونت های دستگاه ادراری، ذات الریه را هم باید ضافه کرد. شکستگی های لگن اغلب به اقدامات جراحی منجر می شود که می تواند زندگی یک فرد سالمند را به خطر بیاندازد.

اثرات روانی زمین خوردن سالمندان

حتی عوارض ناشی از یک زمین خوردن غیر کشنده در نهایت می تواند سالمندان را ناتوان کند که در این شرایط نیاز به کمک پرستار سالمند یا اطرافیان دارند. تنها 22 درصد از سالمندان بعد از ترخیص از بیمارستان می توانند مستقل به زندگی خود ادامه دهند. به دنبال چنین حادثه تلخ و دردناکی سطح فعالیت آنها کاهش پیدا می کند. متاسفانه ترسی بر سالمندان غلبه پیدا می کند که به طور خودکار حس زمین خوردن مجدد را در یک سالمند تشدید می کند.

اکثر سالمندان می دانند که افتادن و زمین خوردن چقدر می تواند خطرناک باشد. ترس از زمین خود باعث تغییرات رفتاری قابل توجهی در آنها می شود. این باعث می شود که به دیگران بیشتر وابسته شوند، میلی به بیرون رفتن از خانه نداشته باشند و هنگام حمام کردن، آشپزی کردن و خانه داری بیش از حد وسواس به خرج دهند. چنین تغییراتی اغلب منجر به کناره گیری و انزوای اجتماعی می شود که به نوبه خود می تواند منجر به افسردگی، هذیان یا حتی زوال عقل شود.

7 علت زمین خوردن سالمندان

عوامل متعددی در افتادن و زمین خوردن سالمندان نقش دارند. به خاطر داشته باشید که افراد مسن دارای یک یا چند مورد از عوامل خطر زیر هستند:

 کاهش آمادگی جسمانی

 بسیاری از افراد با افزایش سن کم تحرک می شوند که این امر اثرات فیزیکی پیری را تشدید می کند. عدم انجام تمرینات ورزشی حتی خفیف به طور منظم منجر به کاهش توده و قدرت عضلانی (سارکوپنی)، کاهش توده استخوانی، تعادل و هماهنگی ضعیف و کاهش انعطاف پذیری می شود. نه تنها عدم شرایط کلی خطر زمین خوردن سالمندان را افزایش می دهد، بلکه احتمال آسیب جدی را افزایش می دهد و بهبودی طولانی تر و دشوارتری را باعث می شود.

اختلال بینایی

بیماری‌های چشمی مرتبط با افزایش سن، تشخیص خطرات ناشی از افتادن از پله ها، گودال ها و عیره را دشوار می کند. حتی اگر یک سالمند در شرایط فیزیکی عالی باشد، ناتوانی در دیدن و درک دقیق موانع یا تغییرات در سطح زمین می تواند منجر به زمین خوردن بدی شود. امتناع از پیروی از توصیه‌های پزشک برای درمان، از جمله استفاده از عینک و استفاده از تجهیزات لازم برای درمان کم‌بینایی، می‌تواند به افتادن کمک کند.

عوارض جانبی داروها

طیف گسترده ای از داروها خطر سقوط سالمندان را افزایش می دهد. عوارض جانبی مانند خواب‌آلودگی، سرگیجه و فشار خون پایین، همگی می‌توانند منجر به تصادف شوند. آرام بخش ها، داروهای ضد افسردگی، داروهای ضد روان پریشی و برخی از داروهای قلبی عروقی شایع ترین موارد هستند. یک مطالعه نشان می دهد که افراد این گروه سنی که از 5 یا تعداد بیشتری دارو استفاده می کنند بیشتر در معرض عوارض جانبی داروها و خطر افتادن مواجه هستند.

بیماری های مزمن

 شرایط سلامتی مانند بیماری پارکینسون ، بیماری آلزایمر و آرتریت که بر تعادل، قدرت بدنی، یکپارچگی مفاصل و/یا عملکرد شناختی تأثیر می‌گذارند، باعث زمین خوردن می‌شوند. سلامت جسمانی ضعیف خطر اولیه افتادن افراد را افزایش می دهد و توانایی آنها را برای واکنش به خطرات و بهبودی از حوادث مانند زمین خوردن یا سر خوردن به حداقل می رساند. نوروپاتی محیطی یا آسیب عصبی می تواند باعث بی حسی در پاها شود و درک خطرات محیطی و تردد ایمن را برای سالمندان بسیار دشوار می کند.

 روش های جراحی

 تعویض مفصل ران و سایر جراحی‌ها می‌تواند باعث ضعف، درد و ناراحتی و تحرک کمتری نسبت به قبل از عمل شود. این ممکن است در زمانی که بیمار بهبود می یابد موقتی باشد یا به یک مشکل جدید و پایدار تبدیل شود. توانبخشی سالمندان برای کمک به افراد مسن برای بهبود سریع و ریکاوری هر چه بیشتر توانایی های فیزیکی، شناختی و عملکردی خود بسیار مهم است.

 خطرات زیست محیطی

اکثر سقوط ها در داخل یا اطراف خانه سالمندان رخ می دهد. عوامل محیطی مانند روشنایی ضعیف، بهم ریختگی، نواحی خراب، فرش‌های شل، کف‌های صاف و نبود تجهیزات ایمنی (مانند میله‌ها و دستگیره، رمپ، آسانسور)، می‌توانند ایمنی سالمند را به خطر بیندازند. در بسیاری از موارد، شرایط ناایمن زندگی در نهایت منجر به تصادفات و سقوط می شود که مانع از پیری افراد مسن در محل می شود .

خطرات رفتاری

خطر زمین خوردن سالمندان نیز تحت تأثیر سبک زندگی و رفتارهای منحصر به فرد آنها است. این شامل انواع فعالیت‌هایی است که آنها در آن شرکت می‌کنند، سطح تقاضای فیزیکی که این فعالیت‌ها نیاز دارند، و تمایل و توانایی آن‌ها برای تطبیق روال خود برای افزایش ایمنی. برای مثال، شستن لباس‌ها برای بسیاری از افراد یک فعالیت روزانه عادی است، اما می‌تواند برای یک سالمند تلاش زیادی را به همراه داشته باشد، به‌ویژه اگر باید سبد لباس‌های سنگین را حمل کند. این می تواند به خودی خود خطرناک باشد، اما اگر آنها همچنین از پوشیدن کفش های ایمن و ضد لغزش خودداری کنند یا سعی کنند با سبد از پله ها عبور کنند، خود را در معرض خطر بیشتری قرار می دهند. ناتوانی در اصلاح رفتارها برای توضیح مشکلات جدید یا فزاینده، عاملی جدی و در عین حال رایج است که در زمین خوردن سالمندان نقش دارد.

کدام دسته از سالمندان بیشتر در خطر زمین خوردن سالمندان می‌باشند؟

افتادن ناگهانی سالمندان می‌تواند برای همه‌ی سالمندان اتفاق افتاده و در معرض خطر باشند. اما سه فاکتور مهم وجود دارد که می‌تواند خطرات این اتفاق را شدت ببخشد. سن و سال فرد سالمند را می‌توان به عنوان اولین فاکتور در شدت آسیب‌های ناشی از زمین خوردن در نظر گرفت. هرچه سن و سال فرد بالاتر باشد خطرات ناشی از زمین خوردن شدیدتر و به مراتب سخت‌تر می‌باشد.

در برخی از موارد به دلیل سن و سال بالای فرد، زمین خوردن می‌تواند موجب مرگ فرد نیز بشود. دومین فاکتوری که می‌تواند در زمین خوردن فرد تاثیر گذار باشد، جنسیت فرد می‌باشد. بر اساس آماری در اکثر کشورها مردان بیشترین میزان زمین خوردگی و آسیب ناشی از آن را دارند. حتی میزان مرگ و میر ناشی از زمین خوردن نیز در مردان بیشتر می‌باشد. فاکتور سوم که در میزان شدت آسیب به فرد تاثیر گذار می‌باشد، سلامت فرد است.

• 

  زمین خوردن سالمندان

  بیشتر بخوانید : عصا برای سالمندان

ارزیابی زمین خودن سالمندان

پس از درمان آسیب‌های حاد، ارزیابی با هدف شناسایی عوامل خطر و مداخلات مناسب، در نتیجه کاهش خطر افتادن در آینده و آسیب‌های مربوط به زمین خوردن سالمندان انجام می‌شود .

برخی از زمین خوردن ها به دلیل آسیب آشکار ناشی از سقوط یا نگرانی در مورد آسیب احتمالی، به سرعت شناسایی می شوند. با این حال، از آنجایی که افراد مسن اغلب افتادن را گزارش نمی کنند، باید حداقل سالی یک بار در مورد زمین خوردن یا مشکلات حرکتی از آنها سوال شود.

بیمارانی که زمین خوردن را گزارش می کنند باید از نظر تعادل یا مشکل راه رفتن با استفاده از تست اولیه Get-Up-and-Go ارزیابی شوند. برای آزمایش، بیماران در حالی که از روی صندلی استاندارد بلند می‌شوند، 3 متر (حدود 10 فوت) در یک خط مستقیم راه می‌روند، می چرخند و به سمت صندلی برمی‌گردند و می‌نشینند. با مشاهده ممکن است ضعف اندام تحتانی، عدم تعادل در هنگام ایستادن یا نشستن، یا راه رفتن ناپایدار تشخیص داده شود. گاهی اوقات آزمون زمان بندی شده است. زمان بیش از 12 ثانیه نشان دهنده افزایش قابل توجه خطر زمین خوردن است.

بیمارانی که نیاز به ارزیابی کامل تری از عوامل خطر زمین خوردن دارند عبارتند از

• کسانی که در آزمون برخاستن و رفتن مشکل دارند
• کسانی که افتادن های متعدد را در طول غربالگری گزارش می دهند
• کسانی که پس از افتادن اخیر مورد ارزیابی قرار می گیرند (پس از آسیب های حاد شناسایی و درمان می شوند)

معاینه سالمند زمین خورده

هنگامی که ارزیابی کامل تری از عوامل خطر سقوط مورد نیاز است، تمرکز بر شناسایی عوامل درونی، بیرونی و موقعیتی است که می توان با مداخلات هدفمند آنها را کاهش داد.

از بیماران سؤالات باز درباره آخرین افتادن یا زمین خوردن پرسیده می شود و به دنبال آن سؤالات دقیق تری درباره زمان و مکان وقوع زمین خوردن و آنچه انجام می دادند، پرسیده می شود. از شاهدان نیز سؤالات مشابهی پرسیده می شود. باید از بیماران پرسیده شود که آیا علائم پیش‌آگاهی یا همراه دارند (مانند تپش قلب، تنگی نفس، درد قفسه سینه، سرگیجه، سبکی سر) و اینکه آیا هوشیاری از دست رفته است. همچنین باید از بیماران پرسیده شود که آیا عوامل بیرونی یا موقعیتی آشکار ممکن است دخیل باشند یا خیر. شرح حال باید شامل سوالاتی در مورد مشکلات پزشکی گذشته و حال، استفاده از داروهای تجویزی و بدون نسخه و مصرف الکل باشد. از آنجایی که از بین بردن تمام خطرات سقوط در آینده ممکن است غیرممکن باشد، باید از بیماران پرسیده شود که آیا پس از زمین خوردن می‌توانند بدون کمک از جای خود بلند شوند و آیا آسیبی رخ داده است یا خیر.

معاینه فیزیکی باید به اندازه کافی جامع باشد تا دلایل واضح و آشکار افتادن را رد کند. اگر سقوط اخیرا اتفاق افتاده باشد، دما باید اندازه گیری شود تا مشخص شود که آیا تب عاملی برای افتادن و زمین خوردن سالمندان است یا خیر. ضربان قلب و ریتم باید برای شناسایی برادی کاردی آشکار، تاکی کاردی در حال استراحت یا ریتم های نامنظم ارزیابی شود. فشار خون باید در حالت خوابیده و پس از ایستادن بیماران به مدت 1 و 3 دقیقه اندازه گیری شود تا افت فشار خون ارتواستاتیک رد شود. در صورت نیاز، بینایی بیمارانی که از لنزهای اصلاحی استفاده می کنند، ارزیابی شود. ناهنجاری در حدت بینایی باید باعث معاینه بصری دقیق تری توسط اپتومتریست یا چشم پزشک شود. گردن، ستون فقرات و اندام‌ها (به ویژه پاها) باید از نظر ضعف، بدشکلی، درد ارزیابی شوند.

معاینه عصبی باید انجام شود. این شامل تست قدرت و تون عضلانی، حس (از جمله حس عمقی)، هماهنگی (از جمله عملکرد مخچه)، تعادل ثابت و راه رفتن است. کنترل وضعیت پایه و سیستم های حس عمقی و دهلیزی با استفاده از تست رومبرگ (که در آن بیماران با پاهای کنار هم می ایستند و چشمان باز و بسته می ایستند) ارزیابی می شوند. تست هایی برای ایجاد عملکرد تعادل در سطح بالا شامل ایستادن با یک پا و راه رفتن پشت سر هم است. اگر بیماران بتوانند با چشمان باز به مدت 10 ثانیه روی یک پا بایستند و یک راه رفتن پشت سر هم دقیق 3 متری (10 فوتی) داشته باشند، هرگونه نقص کنترل وضعیتی درونی به احتمال زیاد حداقل خواهد بود. پزشکان باید عملکرد دهلیزی موقعیتی را ارزیابی کنند.

 تست های عملکردی

تست عملکردی (از تحرک یا تست برخاستن و رفتن به موقعیت اولیه) می تواند مشکلات مربوط به تعادل و ثبات را در حین راه رفتن و سایر حرکاتی که ممکن است نشان دهنده افزایش خطر افتادن باشد را شناسایی کند. این تست ها به ویژه در صورتی مفید هستند که بیمار در انجام تست اولیه مشکل داشته باشد.

جلوگیری از زمین خوردن سالمندان

تمرکز باید بر پیشگیری یا کاهش تعداد زمین خوردن ها و صدمات و عوارض ناشی از زمین خوردن و در عین حال حفظ حداکثر عملکرد و استقلال بیمار باشد. در معاینه فیزیکی یا تندرستی دوره ای، از بیماران باید در مورد زمین خوردن در سال گذشته و مشکل در تعادل یا حرکت سوال پرسیده شود.

فیزیوتراپی و ورزش

بیمارانی که بیش از یک بار زمین خورده اند یا در تست تعادل اولیه و راه رفتن مشکل دارند، باید به فیزیوتراپی یا برنامه ورزشی ارجاع داده شوند. در صورتی که بیماران تحرک محدودی داشته باشند، می توان فیزیوتراپی و برنامه های ورزشی را در خانه انجام داد.

فیزیوتراپیست ها برنامه های ورزشی را برای بهبود تعادل و راه رفتن و اصلاح مشکلات خاصی که خطر زمین خوردن را به همراه دارند سفارشی می کنند.

برنامه های ورزشی عمومی تر در مراقبت های بهداشتی یا محیط های اجتماعی نیز می تواند تعادل و راه رفتن را بهبود بخشد. به عنوان مثال، تای چی ممکن است موثر باشد و می تواند به تنهایی یا به صورت گروهی انجام شود.

 دستگاه های کمکی

برخی از بیماران از استفاده از یک وسیله کمکی (مانند عصا، واکر) سود می برند. عصا ممکن است برای بیمارانی با کمترین آسیب یک طرفه عضلانی یا مفاصل کافی باشد، اما واکرها، به ویژه واکرهای چرخدار، برای بیمارانی که خطر سقوط ناشی از ضعف دو طرفه پا یا اختلال در هماهنگی را دارند، مناسب‌تر است (واکرهای چرخدار برای بیمارانی که نمی‌توانند آنها را کنترل کنند، می‌تواند خطرناک باشد.). فیزیوتراپیست ها می توانند به تناسب یا اندازه دستگاه ها کمک کنند و نحوه استفاده از آنها را به بیماران آموزش دهند.

 مدیریت پزشکی

داروهایی که می توانند خطر سقوط را افزایش دهند باید متوقف شوند، یا دوز باید به کمترین دوز موثر تنظیم شود. بیماران باید از نظر پوکی استخوان مورد ارزیابی قرار گیرند و در صورت تشخیص پوکی استخوان، برای کاهش خطر شکستگی ناشی از هرگونه زمین خوردن در آینده تحت درمان قرار گیرند.

اگر هر اختلال خاص دیگری به عنوان یک عامل خطر شناسایی شود، مداخلات هدفمند مورد نیاز است. به عنوان مثال، داروها و فیزیوتراپی ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کاهش دهد. مدیریت درد، فیزیوتراپی و گاهی اوقات جراحی تعویض مفصل ممکن است خطر ابتلا به آرتریت را کاهش دهد. تغییر لنزها (لنزهای تکی به جای دو کانونی یا سه کانونی) یا جراحی، به ویژه برای برداشتن آب مروارید، ممکن است به بیماران مبتلا به اختلال بینایی کمک کند.

 مدیریت محیط زیستی

اصلاح خطرات محیطی در خانه ممکن است خطر سقوط را کاهش دهد. همچنین باید به بیماران در مورد چگونگی کاهش خطر ناشی از عوامل موقعیتی توصیه شود. به عنوان مثال، کفش ها باید دارای پاشنه های صاف، کمی ساپورت مچ پا، و کفی میانی سفت و غیر لغزنده باشند. بسیاری از بیماران با محدودیت تحرک مزمن (مثلاً ناشی از آرتریت شدید یا فلج) از استراتژی های ترکیبی پزشکی، توانبخشی و محیطی بهره می برند. سازگاری با ویلچر ،تسمه‌های قابل جابجایی، و نشیمنگاه گوه‌ای ممکن است از افتادن در بیماران با تعادل ضعیف در نشستن یا ضعف شدید هنگام نشستن یا جابجایی جلوگیری کند.

ثابت شده است که محافظ‌های لگن (بالشتک‌های دوخته شده در لباس‌های زیر مخصوص) شکستگی‌های لگن را در بیماران پرخطر در مراکز پرستاری کاهش می‌دهند. علاوه بر این، بسیاری از بیماران تمایلی به پوشیدن محافظ برای مدت نامحدود ندارند. کفی سازگار (مثلاً لاستیک سفت) می تواند به دفع نیروی ضربه کمک کند، اما کفی که بیش از حد سازگار است (مثلاً فوم نرم) ممکن است بیماران را بی ثبات کند.

همچنین باید به بیماران آموزش داده شود که در صورت زمین خوردن و بلند شدن چه کاری انجام دهند. تکنیک های مفید عبارتند از: چرخش از حالت خوابیده به پشت، چهار دست و پا شدن، خزیدن به یک سطح حمایتی قوی و بالا کشیدن، تماس با اعضای خانواده یا دوستان.

وظیفه پرستار سالمند زمین خورده چیست؟

همانطور که در بالا اشاره کردیم احتمال زمین خوردن در سالمندان رایج است و در برخی مواقع آسیب های شدیدی ایجاد می کند. شما به عنوان پرستار سالمند می توانید اقداماتی انجام دهید تا از افتادن و زمین خوردن فردی که از وی مراقبت می کنید جلوگیری کنید.

بررسی کنید که چه بیماری ها، داروها یا کفش هایی می تواند بر توانایی ثابت ماندن سالمند روی پاهایش تاثیر بگذارد. برخی از تغییرات وضعیت سلامت ممکن است به تدریج اتفاق بیافتد و شما متوجه آن نشوید بنابراین مهم است که همراه با سالمند برای ویزیت اقدام کنید.

سعی کنید سالمند را فعال نگه دارید. با افزایش سن، قدرت و تعادل عضلانی کاهش پیدا می کند که می تواند منجر به زمین خوردن سالمندان شود. ورزش هایی که به بهبود قدرت عضلانی، ایجاد تعادل و هماهنگی کمک می کنند را برای فرد سالمند در نظر بگیرید.

مراقب رژیم غذایی سالمند باشید. سعی کنید که فرد سالخورده تغذیه درست  مناسبی داشته باشد و از دریافت انرژی کافی برای حفظ قدرت و جلوگیری از افتادن و زمین خوردن سالمند اطمینان پیدا کنید.

سالمند را هیدراته نگه دارید. علاوه بر غذای خوب باید مطمئن شوید که فرد سالخورده مقدار آب کافی را دریافت می کند. اگر به اندازه کافی آب مصرف نشود ممکن است احساس سبکی در سر ایجاد شود که خطر زمین خوردنرا افزایش می دهد. مصرف 6 تا 8 لیوان آب توصیه می شود.

به چشم پزشکی مراجعه کنید. بینایی ما با افزایش سن تغییر می کند که می تواند منجر به افتادن و از دست دادن تعادل شود. چشم ها و عینک سالمند باید ابه طور منظم (حداقل دو سال یکبار) چک شود.

مشکلات شنوایی را بررسی کنید: با افزایش سن ممکن است حس شنوایی مانند گذشته عالی کار نکند. اگر احساس می کنید سالمندی که از او مراقبت می کنید از نظر شنوایی مشکل پیدا کرده است فورا یک برنامه ویزیت را برنامه ریزی کنید چون مشکل در گوش می تواند به شدت تعادل را تحت تاثیر قرار دهد.

داروها را مدیریت کنید: برخی از داروها می توانند باعث ضعف یا سرگیجه شوند و بر تعادل سالمند تاثیر بگذارند. اگر بعد از مصرف دارو سالمند چنین تجاربی را داشت به پزشک اطلاع دهید.

سلامت استخوان های سالمند را چک کنید. سعی کنید غذاهایی سرشار از کلسیم، دریافت ویتامین D از نور خورشید و انجام برخی از ورزش هایی که به استقامت استخوان ها کمک می کنند را برای سالمند در نظر داشته باشید.

مطمئن شوید که سالمند کفش مناسبی پوشیده است. مشکلات کفش می تواند بر تعادل سالمند تاثیر بگذارد و خطر زمین خوردن را افزایش دهد.

خانه را ایمن کنید. فرش ها یا هر عامل دیگری که باعث افتادن سالمند می شود را شناسایی کنید و برای رفع آنها اقدام کنید. سعی کنید محیط از روشنایی کافی برخوردار باشد و سیم ها و کابل هایی که در دست و پا پخش هستند را جمع کنید.

منابع: agingcare، agingcare، msdmanuals