وابستگی بیش از حد فرد دمانس به شما

شاهد وابستگی بیش از حد فرد دمانس به شما هستید. این مقاله به بررسی معیارهای پیشرفت بیماری آلزایمر (AD) در رابطه با وابستگی به بیمار می پردازد و یک چارچوب مفهومی یکپارچه برای وابستگی در بیماران آلزایمری ارائه می دهد. پزشکان معمولاً آلزایمر را با اختلالات علامتی در سه حوزه تشخیص می دهند: شناخت، عملکرد و رفتار. از دیدگاه بیمار، تغییرات در این حوزه‌ها، به صورت جداگانه و هماهنگ، در نهایت منجر به افزایش وابستگی و از دست دادن استقلال می‌شود. در این مقاله مفهوم وابستگی به دیگران برای نیازهای مراقبتی را به عنوان یک روش بالقوه برای ترجمه تأثیر تغییرات در شناخت، عملکرد و رفتار به توصیفی جامع‌تر و شفاف‌تر از پیشرفت آلزایمر ارائه می‌شود.

بیماری آلزایمر چیست؟

بیماری آلزایمر (AD)، شایع ترین شکل زوال عقل، یک اختلال عصبی پیشرونده است که با از دست دادن حافظه و شناخت، کاهش توانایی انجام فعالیت های روزمره زندگی (ADL)، تغییر در شخصیت و رفتار، و افزایش استفاده از مراقبت های بهداشتی مشخص می شود. منابع و خدمات پزشکی جهانی می گویند که  در حال حاضر حدود 27 میلیون نفر در سراسر جهان با بیماری آلزایمر زندگی می کنند. پیش بینی می شود که این تعداد تا سال 2050 چهار برابر شود و به بیش از 106 میلیون نفر برسد که از هر 85 نفر یک نفر با این بیماری زندگی می کند. علاوه بر این، آلزایمر بار اقتصادی قابل توجهی را بر خانواده های بیماران و جامعه وارد می کند.

بیماری آلزایمر را می توان به روش های مختلفی توصیف کرد. پزشکان تمایل دارند در توصیفات خود بر شناخت، عملکرد یا رفتار تمرکز کنند (هر تخصص ساختار و اندازه گیری ترجیحی خود را انتخاب می کند). ویژگی شناختی که بیشتر با این بیماری مرتبط است، اختلال حافظه است، اگرچه تصمیم گیری، قضاوت، جهت گیری فضایی، تفکر/استدلال و ارتباطات کلامی نیز ممکن است تحت تأثیر قرار گیرد.

• بیشتر بخوانید: دمانس در سالمندان – Dementia یا زوال عقل چیست؟

تلاش‌های کمی برای ادغام و مدل‌سازی حوزه‌های شناخت، عملکرد و رفتار انجام شده است. تلاش‌های قبلی برای توصیف پیشرفت آلزایمر عمدتاً بر معیارهای مجزای عملکرد شناختی متمرکز شده است. اگرچه تغییرات در شناخت نشانه زوال عقل است، به ویژه در مراحل اولیه بیماری، اما تنها علامت نیستند و از منظر اقتصادی، تنها محرک استفاده از منابعی مانند زمان مراقب، مراقبت های پزشکی، و استقرار در خانه سالمندان نیستند.

علاوه بر این، ادبیات اطلاعات محدود و متناقضی را در مورد مسیرهای پیشرفت بیماری آلزایمر در هر یک از سه حوزه ارائه می دهد، و انواع معیارهای گسسته ای که برای توصیف تغییرات مرتبط با بیماری استفاده می شود ممکن است مدل ها را پیچیده تر کند.

علاوه بر این، روش مورد استفاده برای ردیابی پیشرفت بیماری آلزایمر ممکن است بر نحوه درمان بیماران در طول دوره بیماری و اینکه آیا درمان‌ها موفقیت‌آمیز دیده می‌شوند، تأثیر بگذارد.

به عنوان مثال، پس از تلاش برای مراقبت مناسب از یک بیمار مبتلا به آلزایمر که مکرر و آشفته است، پزشکان ممکن است تصمیم بگیرند دارویی را تجویز کنند که باعث آرام‌بخشی بیمار شود. اگر این مداخله به طور دقیق بر اساس بی قراری ارزیابی شود، ممکن است موفقیت آمیز تلقی شود. از آنجایی که بیماران اغلب سطوح مختلفی از رفتار مختل را در طول دوره بیماری آلزایمر تجربه می کنند، چالش مدیریت کاهش رفتاری بدون تأثیر نامطلوب بر توانایی های عملکردی و شناختی بیمار در زمان اختلالات رفتاری است.

ردیابی پیشرفت آلزایمر با تمرکز بر یک جنبه واحد از بیماری (به عنوان مثال، رفتار) ممکن است به این معنی باشد که سایر جنبه های مهم (مانند عملکرد، شناخت) ممکن است به اندازه کافی مورد توجه قرار نگیرند. اندازه گیری یا مفهوم گسترده تر از تأثیر کلی پیشرفت آلزایمر می تواند با انعکاس حداقل برخی از اثرات منفی درمان دارویی و همچنین پیامدهای مثبت، به این موضوع بپردازد.

اندازه‌گیری گسترده‌تر پیشرفت آلزایمر همچنین نگرانی‌های افرادی را که مستقیماً تحت تأثیر این بیماری هستند، به‌ویژه بیماران و عزیزانشان، بهتر ادغام می‌کند. اگرچه نمرات آزمون شناختی معیارهای کمی حافظه و سایر عملکردهای ذهنی را در اختیار پزشکان قرار می دهد، افراد مبتلا به آلزایمر ممکن است بیشتر نگران تأثیر کلی بیماری باشند تا تأثیر آن بر حوزه های فردی.

به همین ترتیب، افرادی که به تخصیص منابع و هزینه‌های مراقبت بهداشتی اهمیت می‌دهند، تمایل دارند پیشرفت آلزایمر را برحسب هزینه‌های مستقیم مراقبت‌های بهداشتی بیمار و همچنین ترتیبات زندگی اندازه‌گیری کنند (به عنوان مثال،  زندگی در خانه ی که در نزدیکی یک مرکز بیماران آلزایمری است). ترتیبات زندگی به راحتی ارزیابی می شود و هزینه ها را می توان به راحتی در مکان ها متمایز کرد. با این حال، وضعیت زندگی یک بیمار تابعی از عوامل متعددی است که ممکن است با شدت  بیماری آلزایمر مرتبط باشد یا نباشد. در نتیجه، محیط‌های زندگی توصیفی شفاف و معنادار از تأثیر کلی بیماری برای بیماران، مراقبان یا پزشکان ارائه نمی‌دهند. به عبارت دیگر، یک معیار مفید از پیشرفت  آلزایمر نه تنها باید گسترده باشد، بلکه باید تأثیر پیشرفت  آلزایمر را به گونه‌ای که برای مخاطبان متعدد معنادار باشد، منتقل کند.

پیشنهاد می‌کنیم که وابستگی، یا سطح کمک مورد نیاز بیمار مبتلا به  آلزایمر، باید به عنوان ساختاری برای ارزیابی اثر درمان بیماری  استفاده شود. همبستگی آن، استقلال، معیار جذابی برای ارزیابی پیشرفت بیماری است، زیرا نشان داده شده است که در طول زمان کاهش می‌یابد و با حوزه‌های دیگری مانند شناخت و عملکرد  مرتبط است و به راحتی در هر دو مورد ارزیابی و یا اندازه‌گیری می‌شود.

دوره های کوتاه و طولانی به طور مشابه، سطح وابستگی بیمار به طور منطقی (مستقیم و غیرمستقیم) به میزان اختلال در حوزه های فردی شناخت، عملکرد و رفتار و همچنین به عوامل دیگری که توانایی های بیمار را محدود می کنند، مرتبط است.

نموداری از پیشرفت  بیماری آلزایمر به عنوان مراحل افزایش وابستگی به دیگران، به بیماران، خانواده ها و سایر تصمیم گیرندگان ایده بهتری در مورد نیازهای خدمات فعلی و آینده ارائه می دهد و به تعیین کمیت تأثیر هر گونه درمان برای به تاخیر انداختن این پیشرفت کمک می کند.

توصیف پیشرفت  بیماری آلزایمر به عنوان فرآیند افزایش وابستگی به دیگران جایگزین معیارهای بالینی فعلی (یا آینده) (شناختی، عملکردی، رفتاری) نخواهد شد، اما در عوض این یک معیار تکمیلی است که امکان یک زبان مشترک  را فراهم می کند.

ارتقای استقلال یا اجتناب از افزایش وابستگی قبلاً به عنوان یک هدف شایسته برای حوزه مراقبت از زوال عقل انتخاب شده است. با این حال، تعدد اصطلاحات، ابزارها و تعاریف عملیاتی مورد استفاده برای توصیف و اندازه‌گیری وابستگی، اثربخشی سازه را به‌عنوان معیاری برای پیشرفت بیماری آلزایمر و تأثیر درمانی محدود کرده است.

اگر قرار است وابستگی به عنوان معیاری برای تأثیر پیشرفت  بیماری آلزایمر پذیرفته شود، باید درجاتی از اجماع در مورد اصطلاحات مناسب و رابطه آن با سایر سازه ها، تعریف عملیاتی آن و ابزارهای مورد استفاده برای اندازه گیری آن حاصل شود. برای مثال، وابستگی، به عنوان یک ساختار، باید سطح کمک مورد نیاز بیمار را منعکس کند، نه لزوماً سطح کمکی که ارائه می شود. وابستگی با معیارهای خدمات مراقبتی متفاوت است (مثلاً مقدار زمان ارائه شده توسط مراقب)، که منعکس کننده نیازهای بیمار نیست، بلکه محدودیت‌هایی را در این عرضه نیز نشان می‌دهد (مثلاً مقدار زمان در دسترس مراقب، در دسترس بودن امکانات مراقبتی، و منابع مالی بیمار و خانواده).

در این مقاله، وابستگی به عنوان میزان مراقبت مورد نیاز از دیگران تعریف شده است. این تعریف بر روی یک معیار دوگانه انتخاب شده است، زیرا تمرکز بر نیازهای مراقبت کلی امکان ترجمه جنبه های مختلف بیماری را به یک مقیاس واحد فراهم می کند و استفاده از مقیاسی با سطوح چندگانه، جزئیات بیشتری را برای اندازه گیری فراهم می کند. در طول زمان تغییر می کند. هدف اصلی ما در مورد وابستگی برای ایجاد اجماع و توصیه‌هایی برای ترکیب وابستگی در تحقیقات درمانی و نتایج  بیماری آلزایمر است. ما مفهوم وابستگی را در بیماری آلزایمر و رابطه آن با سایر حوزه‌ها بررسی میکنیم.

وابستگی بیش از حد فرد دمانس به شما : چارچوب مفهومی

وابستگی در بیماری آلزایمر را می توان به عنوان تأثیر قابل بررسی کردن  تغییرات در شناخت، عملکرد و رفتار توصیف کرد که منجر به افزایش نیاز به کمک می شود. اگرچه این حوزه‌ها جنبه‌های مختلف تأثیر  بیماری آلزایمر را بررسی می‌کنند، اما اثری مرتبط و کلی دارند. نقایص شناختی در ابتدا اثرات ظریف و خفیفی هستند که ممکن است بیماران را ملزم به کمک گرفتن برای فعالیت های اجتماعی کنند (این نیاز به کمک ممکن است با محدودیت در رسیدگی به امور جامعه و خانه و سرگرمی ها مطابق با مقیاس درجه بندی دمانس بالینی  مطابقت داشته باشد).

با گذشت زمان، نقایص شناختی ممکن است منجر به افزایش اتکا به دیگران برای مقابله با اختلالات مربوط به حافظه (به عنوان مثال، نگه داشتن قرار ملاقات)، بی نظمی (از جمله حفظ جهت گیری زمانی و یا مکانی مناسب)، اختلالات اجرایی که توانایی بیمار را برای مدیریت امور مالی یا داروها کاهش می دهد، شود. و در نهایت، آپراکسی (یعنی مشکل در اجرای حرکات هماهنگ پیچیده)، که ممکن است با حافظه، قضاوت و حل مسئله، و دسته بندی های جهت گیری در رتبه بندی دمانس بالینی مرتبط باشد.

اختلال عملکردی، که از نظر عملیاتی به عنوان ناتوانی بیمار در انجام فعالیت های خاص تعریف می شود، مستقیماً به وابستگی به دیگران و از دست دادن استقلال عملکردی ترجمه می شود.

• بیشتر بخوانید: راهکارهای مدیریت خشم و تحریک‌پذیری در بیماران دمانس

همچنین می توان وابستگی را برای به اشتراک گذاشتن یک رابطه زمانی با تغییرات در شناخت، عملکرد و رفتار به تصویر کشید. انتظار می رود سهم نسبی اختلالات شناختی، عملکردی و رفتاری در سطح کلی وابستگی در طول زمان تغییر کند، همانطور که بیماری پیشرفت می کند و رابطه بین بیمار و محیط او تغییر می کند. به عنوان مثال، در اوایل بیماری آلزایمر اختلالات شناختی خفیف، تغییرات در شناخت (به عنوان مثال، بیمار فراموشکار ویا در موقعیت های اجتماعی گیج می شود) ممکن است عامل اصلی تغییرات در سطح وابستگی باشد.

اختلالات عملکردی (مثلاً مربوط به رانندگی، مدیریت مالی) تنها سهم حداقلی در افزایش وابستگی در مراحل اولیه دارد، اما انتظار می‌رود که با گذشت زمان و پیشرفت بیماری، نقش بیشتری ایفا کند. از سوی دیگر، پیش‌بینی مسائل رفتاری دشوارتر است. حتی بیماران با اختلال شناختی خفیف ممکن است افسردگی، بی تفاوتی یا اضطراب را تجربه کنند، که ممکن است مراقبت از بیماران را دشوارتر کند و ممکن است منجر به کاهش توانایی آنها در مراقبت از خود و در نتیجه افزایش وابستگی به دیگران شود. در همه موارد، گرایش به سمت وابستگی بیشتر به دیگران است، خواه عمدتاً ناشی از تغییرات در شناخت، عملکرد یا رفتار باشد.

لازم به ذکر است که سطح وابستگی یک فرد ممکن است تحت تأثیر عوامل دیگری غیر از عوامل مرتبط با شدت بیماری آلزایمر باشد. برای مثال، شرایط همراه، ناتوانی‌های جسمی یا عوامل محیطی ممکن است نقش مهمی در تعریف سطح کلی وابستگی به دیگران برای نیازهای مراقبت داشته باشند.

با این حال، تمرکز اصلی این مقاله بررسی مفهوم وابستگی است که به بیماری آلزایمر مربوط می شود، به عنوان مثال، چگونه تعریف وابستگی می تواند عملیاتی شود تا اساساً بر رابطه بین تغییرات در علائم بیماری آلزایمر و تغییرات در اتکای بیمار به دیگران برای تمرکز تمرکز کند. نیازهای مراقبتی علاوه بر این، برای هدف این بحث، وابستگی یک سازه جدا از معلولیت در نظر گرفته می شود. دومی مقیاس وسیع تری از سلامت عمومی و رفاه یک فرد فراتر از علائم بیماری و شدت بیماری اوست.

تلاش‌های قبلی برای توصیف وابستگی یا بر عملکرد متمرکز شده‌اند یا تعداد کمی از مراحل مجزا را تعریف کرده‌اند (به عنوان مثال، مستقل در مقابل وابسته)، در حالی که چارچوب وابستگی توصیف‌شده در اینجا این مزیت را دارد که می‌تواند طیف کاملی از تأثیر و شدت بیماری را مشخص کند.

از آنجا که گذار از کاملا مستقل به کاملاً وابسته در یک پیوستار رخ می دهد، معیارهای وابستگی نباید به عنوان یک کمیت دوگانه یا تعداد محدودی از سطوح گسسته توصیف شوند.

علاوه بر این، زمانی که تغییرات در شناخت، عملکرد و رفتار به یک معیار کلی از تأثیر بیماری ترجمه می‌شود، بیماران، مراقبان و ارائه‌دهندگان ممکن است درک واضح‌تری از سیر معمول بیماری به دست آورند.

بحث استقلال و وابستگی بیش از حد فرد دمانس

ارتباط دادن  بیماری آلزایمر با از دست دادن استقلال جدید نیست. پیشرفت  آلزایمر را به این شکل توصیف کرده اند که سیر طبیعی بیماری آلزایمر را به عنوان از دست دادن تدریجی استقلال توصیف کردند و آن را به چهار مرحله تقسیم کردند: خفیف (بیمار دارای نقایص شناختی است که ممکن است مستلزم بازنشستگی از کار باشد، اما او همچنان قادر به زندگی مستقل است. ) متوسط (نیاز به کمک و تغییرات شخصیتی به این معنی است که بیمار ممکن است نتواند به تنهایی زندگی کند. شدید (بیمار توانایی حرکت مستقل را از دست داده است و دیگر نمی تواند بدون کمک غذا بخورد). و برای بیمارانی که به اندازه کافی عمر می کنند، ترمینال، که با ناتوانی در راه رفتن (حتی با کمک) یا برقراری ارتباط با دیگران مشخص می شود.

تأثیر زوال عقل را  بر امورات زندگی بیمار دمانس بررسی کردند و خاطرنشان کردند که از دست دادن شایستگی، که معمولاً با پیشرفت بیماری فراتر از مراحل اولیه رخ می دهد، چالش های منحصر به فردی ایجاد می کند و با توانایی بیمار برای زندگی مستقل تداخل می کند. در نهایت، را به نیاز به ارتقای رفاه و استقلال در میان افراد مبتلا به زوال عقل اختصاص داد و به فقدان روش‌هایی برای اندازه‌گیری این ویژگی‌ها در این جمعیت اشاره کرد.

از دست دادن استقلال را به عنوان یکی از ویژگی‌های مهم بیماری آلزایمر شناسایی می‌کنند ، فقدان یک تعریف عملیاتی مختصر از وابستگی، و همچنین فقدان یک رویکرد اندازه‌گیری خاص، احتمالاً توجهی را که به آن شده است محدود کرده است.

• بیشتر بخوانید: نحوه برقراری ارتباط مؤثر با سالمندان دمانس

معیارهای گسترده وابستگی بیش از حد فرد دمانس : ابزارهای منتشر شده

مقالات مربوط به معیارهای صرفاً عملکردی (مثلاً فقط ADL اندازه‌گیری شده) پس از آن حذف شدند (n = 41، به ضمیمه مراجعه کنید)، و همچنین معیارهای بار ذهنی مراقبین (مثلاً، مصاحبه بار زرت، 10 = n؛ به ضمیمه مراجعه کنید)، برای تمرکز در درجه اول حذف شدند. بر روی ابزارهایی که ادعا می‌شود سطح وابستگی بیمار به دیگران را برای نیازهای مراقبت اندازه‌گیری می‌کنند.

از 47 مقاله باقی‌مانده که در مورد وابستگی/استقلال و زوال عقل بحث می‌کردند، یک بررسی نیمه‌ساختار یافته چکیده‌ها برای حذف بیشتر مقالاتی که ابزار یا فعالیت‌های تحقیقاتی خاصی را مورد بحث قرار نمی‌دادند، انجام شد (n = 29)، که 18 مقاله باقی ماند که برخی معیارها را توصیف می‌کرد.

ابزارهای نسبتا کمی برای اندازه گیری وابستگی در بیماران مبتلا به AD توسعه یافته است .

ابزار اندازه گیری درجه وابستگی بیش از حد فرد دمانس

•   RIL    بیماران از خفیف تا مشکل زوال عقل شدید و مشکلات رفتاری
• ILS بیماران  از خفیف تا مشکلات زوال عقل شدید
• BGP  بیماران متوسط تا زوال عقل شدید و تنظیم نهادی
• NCD scale بیماران آسایشگاهی با زوال عقل یا ناتوانی های یادگیری
• DS بیماران از خفیف تا زوال عقل شدید در یک جامعه یا تنظیم نهادی

رکورد زندگی مستقل (RIL) : یک ابزار از 37 موردی است که برای ارزیابی زوال شناختی در بیماران مسن طراحی شده است.

RIL دارای سه بخش (فعالیت‌ها، ارتباطات و رفتار) است و برای اصلاح تمرکز احتمالی بیش از حد سایر ابزارها بر بیماری آلزایمر طراحی شده است. تمرکز انحصاری بر از دست دادن توانایی انجام بیماران آلزایمری می‌تواند گمراه‌کننده باشد، زیرا بیماران مبتلا به آلزایمر را که ممکن است حالات ذهنی تغییر داده‌ای که رفتار، شخصیت یا ارتباطات آنها را تغییر می‌دهد، نادیده می‌گیرد، اما هیچ ناتوانی جسمی ندارند. ابزارهایی که اساساً این تغییرات شناختی و رفتاری را نادیده می‌گیرند ممکن است برخی از علائم اولیه یک بیماری زوال عقل را از دست بدهند.

RIL توانایی‌های پیچیده (مثلاً مدیریت امور مالی) را که بیمار آلزایمرمعمولاً در مراحل اولیه بیماری به خطر می‌اندازد را از قابلیت‌های اساسی‌تر (مانند توالت کردن) که معمولاً بعداً تحت تأثیر قرار می‌گیرند، تشخیص نمی‌دهد.

ارزیابی مقیاس زندگی مستقل (ILS) برای ارائه مقیاس وسیعی از وابستگی در بیماران مبتلا به زوال عقل با ترکیب مهارت‌های شناختی یا استدلالی علاوه بر معیارهای فیزیکی طراحی شد.

ILS توسط یک پزشک انجام می شود و شامل پنج خرده مقیاس و دو خرده مقیاس تجزیه و تحلیل شده است. خرده مقیاس جهت گیری حافظه، توانایی فرد در به یاد آوردن یک لیست و تشخیص یک شی و همچنین جهت گیری او نسبت به زمان و مکان را ارزیابی می کند. خرده مقیاس مدیریت پول شامل وظایف مشخصی مانند محاسبات پولی است. خرده مقیاس مدیریت خانه و حمل و نقل، توانایی فرد را در استفاده از حمل و نقل عمومی و انجام وظایف مربوط به مدیریت خانه، مانند استفاده از تلفن، ارزیابی می کند. آگاهی یک فرد از مشکلات سلامتی و خطرات احتمالی ایمنی، و همچنین توانایی رسیدگی به فوریت‌های پزشکی، در زیر مقیاس سلامت و ایمنی ارزیابی می‌شود. در نهایت، نگرش ها و نگرانی های مربوط به روابط بین فردی در خرده مقیاس سازگاری اجتماعی ارزیابی می شود. دو خرده مقیاس تحلیل عاملی (متشکل از آیتم های هر پنج خرده مقیاس فوق) خرده مقیاس عملکرد-اطلاعات و خرده مقیاس حل مسئله هستند.

تفاوت ILS با سایر ابزارها در این است که ترازوها معیارهایی هستند که توسط پزشک هدایت می شوند و بیمار باید تعدادی آزمایش را انجام دهد که هر کدام 30 تا 45 دقیقه طول می کشد.

تا به امروز، ILS به طور گسترده در بیمارهای مبتلا به زوال عقل استفاده نشده است، احتمالاً به دلیل نبود زمان مورد نیاز برای اجرای سنجش بوده است. همچنین، با توجه به تمرکز بر عملکرد کار و اطلاعات محدود در مورد ترتیب و امتیاز تست ها در طول زمان، مشخص نیست که چگونه می توان پیشرفت بیماری را با ILS اندازه گیری کرد.

ILS بیماران آلزایمری را در رابطه با مراقبت در خانه سالمندان پوشش می دهد: درماندگی، رفتار پرخاشگرانه (مانند رفتارهای تهدید آمیز مانند کتک زدن یا لگد زدن)، ناتوانی جسمی (به عنوان مثال، نیاز به کمک برای غذا خوردن). ، بی اختیاری، نیاز به محدودیت یا حمایت برای جلوگیری از افتادن)، رفتار افسردگی، ناتوانی ذهنی (مانند پارانویا) و بی تحرکی (مانند خواب آلودگی در طول روز، عدم مشارکت در فعالیت های مفید).

موارد در درجه اول بر روی رفتارهایی تمرکز می کنند که از نظر مراقبت و یا کمک پرستاری مشکل ساز هستند، مانند نیازهای نظارتی اضافی در نتیجه رفتارهای نامناسب یا کمک به فرد دمانس  پایه، و توسط یک پاسخ دهنده آگاه، معمولاً یک پرستار یا یکی از اعضای خانواده، ارزیابی می شوند.

مقیاس وابستگی مراقبت پرستاری (NCD) با سایر معیارهای وابستگی متفاوت است زیرا بر اساس تئوری پرستاری ایجاد شده است و به طور خاص درجه اتکای بیمار به مراقبت پرستاری را ارزیابی می کند.

NCD از 15 بعد مختلف نیاز انسان تشکیل شده است: خوردن و آشامیدن، بی اختیاری، وضعیت بدن، تحرک، الگوی روز وشب، لباس پوشیدن و در آوردن لباس، دمای بدن، بهداشت، اجتناب از خطر، ارتباط، تماس با دیگران، احساس قوانین و ارزش ها، فعالیت های روزانه، فعالیت های تفریحی و توانایی یادگیری. پرستاری که مستقیماً در مراقبت از بیمار نقش دارد، درجه وابستگی بیمار را برای هر یک از این ابعاد ارزیابی می کند.

پرستار معیاری را در هر بعد انتخاب می کند که دقیق ترین میزان وابستگی بیمار را توصیف می کند. با ارزیابی میزان وابستگی بیمار به مراقبت پرستاری، NCD به پرستاران اجازه می دهد تا مراقبت های فردی بیمار را بهتر برنامه ریزی کنند.

مقیاس DS : هدف اولیه مقیاس وابستگی (DS) که توسط یک مطلع قابل اعتماد مانند یک مراقب تکمیل می شود، اندازه گیری سطح فعلی مراقبت مورد نیاز یک بیمار است. 13 مورد موجود در DS از اشکال ظریف وابستگی، مانند نیاز به تماشای یا همراهی در خارج، تا اشکال درشت‌تر، مانند نیاز به کمک در فعالیت‌های خودمراقبتی را شامل می‌شود. این ابزار ماهیت سلسله مراتبی دارد و آیتم‌ها سطوح افزایش کمک را نشان می‌دهند.

وابستگی و ارزیابی های اقتصادی درمان های بیماری آلزایمر

تلاش‌ها برای تعیین کمیت مزایای اقتصادی درمان  بیماری آلزایمر با مهارکننده‌های استیل کولین استراز یا ممانتین عمدتاً بر نقاط پایانی مرتبط با شناخت و به ندرت عملکرد متمرکز شده‌اند.

با این حال، وابستگی (یا استقلال) گاهی اوقات در ارزیابی های اقتصادی برای تبدیل مزایای درمان کوتاه مدت به پیامدهای بلندمدت استفاده شده است. به عنوان مثال، در مدل مقرون به صرفه بودن ممانتین در فنلاند، عده ای از پزشکان وضعیت سلامتی را بر اساس وابستگی فیزیکی، محل سکونت و عملکرد شناختی تعریف کردند. یکی از یافته‌های اولیه این مدل این بود که درمان ممانتین با تقریباً 4 ماه استقلال اضافی همراه بود.

• بیشتر بخوانید: تکنولوژی و ابزارهای کمکی برای سالمندان دمانس

AD یک بیماری ویرانگر است، نه تنها برای بیماران بلکه برای اطرافیانشان. این بیماری می تواند اثرات مختلفی داشته باشد که ممکن است به اندازه کافی با معیارهای مرسوم شناخت، عملکرد یا رفتار منعکس نشود. درعوض، دید جامع تری از بیماری و تاثیر آن برای توصیف مناسب تر پیشرفت آن مورد نیاز است. وابستگی (یا از دست دادن استقلال) یک مفهوم بالقوه مفید برای توصیف پیشرفت بیماری در اصطلاحات گسترده تر است.

کاهش در هر یک از اقدامات مرسوم می تواند با افزایش وابستگی همراه باشد، و مفهوم استقلال از دست رفته با نحوه مشاهده بیماران و مراقبان معمولاً تأثیر AD مطابقت دارد. معیارهای وابستگی ممکن است به پزشکان کمک کند تا تأثیرات سلامتی، اقتصادی و فارماکولوژیک AD را بهتر درک کنند. معیارهای بالقوه مفهوم وابستگی در این مقاله پیشنهاد شده است. کار بیشتری برای اصلاح مفهوم و اعتبار بخشیدن به اقدامات فعلی یا توسعه اقدامات جدید مورد نیاز است.

استخدام پرستار سالمند از موسسه شکوفایی

شکوفایی یک موسسه خدماتی پرستاری در شیراز است که پرسنل آموزش دیده و با تجربه ای دارد. در صورت نیاز به پرستاری از سالمند آلزایمری، سالمند با شکستگی و غیره می توانید از این موسسه کمک بخواهید. علاوه بر این نیروهای ما در انجام کارهای اداری، خرید منزل، پخت و پز، تمیز کردن و نظافت منزل، راه پله ها، پارکینگ ها و غیره شما را همراهی خواهند کرد.

این مطلب ترجمه شده مقاله Dependence as a unifying construct in defining Alzheimer’s disease severity می باشد و به صورت علمی مورد بررسی قرار گرفته است.